Australië

Hoe is het om weer thuis te zijn?, Wat zijn je plannen nu? Het zijn logischerwijs de meest gestelde vragen van de afgelopen dagen, maar ook de meest pijnlijke vragen. Het is namelijk moeilijk om weer thuis te zijn. Tenminste, niet dat het thuis erg is, maar ik mis het leven dat ik in Australië en in Thailand had enorm.

Jullie hebben al een tijdje niks meer van mij gehoord, of in ieder geval voelt dat voor mij zo. Is weer veel gebeurd de laatste weken, maar ik ga ‘t kort houden, zodat ik wanneer ik binnen de twee kleine weken dat ik alweer thuis ben, nog een paar mooie verhalen over heb!

De laatste keer dat ik jullie op de hoogte bracht stond mij een nieuw hoofdstuk te wachten, ik ging er vanaf nu helemaal alleen voorstaan. Hitchhiken uit Townsville was vrij makkelijk, ik werd een paar keer opgepikt en het was elke keer een goede rit.

Waaaaaa, mijn laatste maand in Australië. Laatste blog waren weer eens wat meer lezers en reacties, dank daarvoor. Blijft daardoor toch een extra motivatie om te schrijven. Heb net trouwens mijn skydivefilmpje weer terug gezien, wat was dat stoer zeg.

Aangekomen in Cairns, finally de eastcoast. Het feestterritorium waar zich de strandfeesten voordoen en goon weer in volle mate gedronken gaat worden. De trip tussen Alice en Cairns was echt prachtig. Ik was deze keer samen met Guido en de 23-jarige Gwyn, een Amerikaanse dame. Klikte allemaal erg goed en ik heb een onvergetelijke tijd achter de rug.

Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste blog, maar hier is weer een update voor al die trouwe lezers die mij maar blijven volgen! Ik ben nog steeds in Alice Springs, waar ik ondanks veel niks doen toch een mooie tijd heb. Ondertussen heb ik Uluru en de omringende dingen gezien en zijn er weer wat nieuwe plannen…

Ik sloot mijn laatste blog af met de zin; plannen zijn geen plannen wanneer je reist. En dat is weer gebleken. Bali is het niet geworden, maar Alice Springs met mijn nieuwe auto wel. Nieuwe auto? Nieuw in de zin van voor 50 euro gekocht. Doet ik goed!

Hiep hoi, aanbeland in Darwin. Weer een tijdje van reizen achter de rug, waar we allemaal prachtige dingen gedaan en gezien hebben, as usual. Voorlopig was dit voor Sydney en mij de laatste roadtrip samen. Na 7 maanden gaan onze wegen (voorlopig) scheiden. Ahhhhh…

Wat een tijd, wat een land, wat een verhalen. Drie weken geleden zijn we vertrokken uit Perth, maar het voelt als jaren geleden. We hebben zoveel meegemaakt en gezien. Australië zit tjokvol met mooie dingen. Ondertussen zijn we beland in een plaatsje wat ik omschrijf als ‘het leven zoals God het heeft bedoeld’, genaamd Broome.

En dat was het dan: hoofdstuk Perth staat op het punt om afgesloten te worden. Na een heerlijk begin in deze groene stad, een wat mindere middelperiode was het einde weer helemaal hip. We hebben wat Duitse gasten gevonden om met ons mee te reizen richting Broome en we zullen morgenochtend vertrekken.

Albany, Albany? Wat was het ook alweer? Een shithole.. zo kan ik het wel noemen. Het enige goede hier is dat de alcohol erg goedkoop is. We waren er op een zaterdagavond en je verwacht dan uit te gaan met wat mensen.. Well, I didnt think so. Er is weinig te doen en ik vroeg me af waar het leven gebleven was die er eerder die middag wel hing.

We zijn de boot afgestapt en we zijn weer terug in Melbourne. De plannen waren bekend en er is ook vrij weinig van gewijzigd. Helaas zijn we er niet meer aan toegekomen om naar Rick en de familie te gaan. Wel hebben we nog een wijntje bij ze afgegeven van de wijngaard waar we gewerkt hebben. Zoals ook eerder verteld wilde we nog naar de Formule 1 – toch wel de reden dat we eerder terug zijn gegaan naar Melbourne.

En daar zitten we dan. Een heerlijk stukje biefstuk, een paar mooie salades, een goed glas wijn en ik mag niet vergeten dat er ook een goede whisky naast staat. Wanneer ik een stukje naar links kijk zie ik nog de natte sporen die Guido en ik in het binnenzwembad hebben achtergelaten. Tegenover me zit één van de rijkste Australiërs. Niet verkeerd, dacht ik zo?

Hier ben ik dan weer! Deze keer vanuit de auto, terwijl Sydney goed aan het doorrijden is. Dat moet ook wel aangezien ik over een uurtje mijn tweede voetbaltraining heb. Guido en Sjaakie puffen in hun tien minuten geleden nieuwe aangeschafte auto ergens achter ons aan. We zijn na een weekje roadtrippen terug op weg naar Launceston. Het was weer een week met prachtige, heerlijke, relaxte en vakantiegevoelgevende dingen erin, waar we weer op de vreemdste en mooiste situaties zijn gestuit.

Dag één in Tasmanië: we hebben de radio gehaald en we hebben een verblijf gevonden met de leukste en vooral liefste mensen uit Tasmania.
Dag twee in Tasmania: werk zoeken, nog zonder resultaat. We blijven bij dezelfde familie overnachten. Het is er erg gezellig.
Dag drie in Tasmania: familie heeft werk voor ons gevonden en we zijn uitgenodigd voor een buurtbarbecue, plus dat we vip-kaartjes krijgen voor een openlucht symfonie in Launceston.

We leven nog. We hebben moeten rennen, maar op een paar brandwonden na hebben we het overleeft… Eerlijk: we hebben amper wat van de bosbranden meegekregen. We lezen geen kranten, kijken geen televisie en ik hoorde het nieuws over de bosbranden pas voor het eerst van een andere backpacker drie dagen na de eerste vlam. Ondanks dat het de derde grootste bosbrand ooit is, leeft het in Melbourne amper.

Daar ben ik alweer. Niet zolang geleden heb ik jullie over onze geweldige roadtrip verteld en wat onze plannen voor de komende weken zijn. We zijn in Melbourne en het is er heerlijk, beter dan mijn verwachtingen. We leven hier als goden, als miljonairs op het moment. En het is goed, verslavend vooral. Ik heb al bijna een maand niet zelf meer gekookt, hoe gaat dit verder?

“A night out in Sale for seven German and Dutch backpackers turned into a night they’d rather forget as vandals shattered the windscreens of both their cars. (…) The group left at about 9pm on Saturday night and returned at about 2.30am on Sunday morning to find their cars, a Ford Falcon and a Mitsubishi Pajero, had both been attacked by vandals.”

Ik zit nu, één uur ’s nachts, tussen wasmachines en drogers in, op één of andere camping terwijl ik al mijn apparatuur oplaad. Ook word ik nog meer gestoken door muggen, met de positieve kant ervan dat het steken binnen een korte tijd niet meer mogelijk is, aangezien er geen plek meer over blijft waar deze verrekte insecten mij kunnen steken.

Eindelijk Sydney verlaten! Eigenlijk is er weinig om over te schrijven, op kerst, Oud en Nieuw en wat bijzaken na dan. Ik heb het hier wel gezien, Sydney is echt een fantastische stad, maar in Australië is meer dan hier alleen. De dagen van alleen maar chillen hier heb ik wel weer gehad.

De laatste 18 jaar heb ik niet veel met kerst gehad, maar hier op het grootste eiland van de wereld is het opeens veel belangrijker. We zijn terug in Sydney en hebben tussen het laatste stukje en nu vooral veel strand en drank gezien. Het wordt een warme kerst, met hopelijk een dubbele betekenis.

We zijn op de weg terug naar Sydney. We zitten in een hostel, terwijl het buiten natter en natter wordt. Er valt los van het strand weinig anders te beleven in dit romantische stadje, genaamd Terrigal. Vandaar het weer online zijn en de laatste updates vanuit hier…

We zijn anderhalve week onderweg, hebben al zo’n 800 kilometer gereden en hebben van alles meegemaakt. De laatste keer dat ik een blog schreef, was een paar dagen voor mijn verjaardag, een paar dagen voor de aankondiging dat we naar The Blue Mountains zouden gaan. In de tussentijd is er alweer veel gebeurd.

De zon schijnt eindelijk, we hebben onze eigen auto, de bankrekening is geopend, we zijn weer mobiel te bereiken en hebben er tientallen ‘vrienden’ bij. Het gaat goed en het lijkt wel of we alles mee hebben. Het is tot nu toe een vakantie, een heerlijke vakantie. We hebben dan ook geen tijd gehad om Nederland echt te missen.

Het is vier uur ’s nachts Nederlandse tijd. Er hangt een scherpe lucht in het vliegtuig waarvan mijn strot droog wordt. Het slapen wil maar niet lukken. De vermoeidheid wordt groter. Ik voel mij ellendig, ziekjes. En het is ook allemaal een beetje onzeker.

Eerder dit jaar verscheen er een verhaal waarin ik vertelde dat ik niet wist wat ik komend schooljaar, inmiddels het huidige jaar, moest gaan doen. Voor de mensen die dat gelezen hebben: ik heb mijn keuze gemaakt.