#8

De zeven dwergen zijn onderweg

14-1-2009
Mallacoota
David Hielkema

Ik zit nu, één uur ’s nachts, tussen wasmachines en drogers in, op één of andere camping terwijl ik al mijn apparatuur oplaad. Ook word ik nog meer gestoken door muggen, met de positieve kant ervan dat het steken binnen een korte tijd niet meer mogelijk is, aangezien er geen plek meer over blijft waar deze verrekte insecten mij kunnen steken.

We zijn aanbeland in het achtste stukje van onze avonturen. We wisten vorige week de drank en het uitgaansleven achter ons te laten om samen met vijf andere jakhalzen de oostkust en een stukje van het binnenland tussen Sydney en Melbourne te verkennen. We zijn nu aan het genieten van de natuur, wandelingen, het goede eten dat we elke avond uitgebreid maken, musea en al die andere schoonheden die Australië bezit.

Nadat we Sydney verlieten, we hadden inmiddels veel vrienden gemaakt waardoor er een heel afscheidscomité ons uit stond te zwaaien, waren we op weg naar de witste stranden van Australië. De rit daarna naartoe was een lange rit (en natuurlijk waren we veel te laat uit Sydney vertrokken…), waardoor wij kozen om eerder te stoppen en ergens anders te overnachten.

In onze groep zitten zes tieners en één late twintiger, Kai. Kai houdt van koken, hierdoor is het elke avond weer goed en veel te veel eten. Is het niet de alcohol, is het het eten waar we aan verslaafd raken. ’s Avonds kozen wij, we noemen onszelf ook wel de zeven dwergen, om als groep te gaan slapen op het strand, kijken naar de sterren en weer even realiseren hoe goed het leven is, hoe goed wij het hebben.

De volgende dag wilden we echt onze weg vinden richting het park met de witte stranden, maar we moesten nog een dagje wachten omdat de auto van Kai gerepareerd moest worden. Het is allemaal niet erg, want om een dagje extra in de zon liggen met een wandeling om ’s avonds naar de heldere sterren te kijken tijdens een goed gesprek met een biertje, is hier geen straf. En waar is dit eigenlijk wel een straf?

Canberra
Inmiddels leven we op 8 januari: vroeg opstaan, ontbijten en eindelijk naar de zogezegde witte stranden. Daar hartje middag aangekomen viel het allemaal iets tegen. Grotendeels kwam dit door het weer, het was er grauwig waarna het vervolgens regende. Ondanks dit weer kozen we voor een duik in het water. Je kan het niet maken om dit niet te doen. Ik moet er even bijzeggen dat we in een Nationaal park zitten, waar meer te beleven is dan alleen deze stranden. We zijn hier twee dagen gebleven. Ik heb hier de mooiste stranden in mijn leven gezien (er werd ons verteld dat er wittere stranden zijn in Australië, dus ooit kom ik hier op terug) en we hebben prachtige wandelingen gemaakt. We hadden enkel pech dat het geen 30 graden was. 

Aan de alinea die je nu leest wil ik niet te veel aandacht schenken, het is het namelijk niet waard. Vind eens een hoofdstad van een continent waar het zo rustig is in de hoofdstraten op een zaterdag als deze stad, Canberra. Het uitgaan was niks bijzonders en in Hoorn is er meer te beleven, het museum is de trots van de stad (met recht trouwens, want het nationaal- en oorlogsmuseum zijn ook echt schitterend) en verder zit er de regering in een veel te saai gebouw.

Het was te verwachten, we kunnen nu zeggen dat we er geweest zijn. Ik wil niet te negatief doen verder overigens, want ik heb me hier tijdens onze tijd wel vermaakt. Het moest alleen niet langer duren. Ik heb in Canberra mijn beste avondmaal gehad. Samen met Guido en Chris, twee van de vijf reizigers die mee met ons zijn, gingen we naar de bioscoop om hier ook ons avondmaal te eten: M&M’s, snoep en van die luchtige chocoladebollen, maltezers. De tweede film was trouwens echt super, genaamd Slumdog millionaire. Meer dan je geld waard (in totaal hebben wij 4 euro per film betaald). Twee dagen Canberra was genoeg, tijd om verder te gaan.

We kozen ervoor om de groepen even tijdelijk te splitten. Sydney en ik gingen samen met onze Duitse vrienden via één of ander duister weggetje richting een lake, terwijl de andere auto koos voor een 4WD weg die langer duurde maar ook richting ditzelfde lake ging. Het was een rit door de Snowy Mountains, waar we later op onze trip onze wandelingen nog maken. Enkel wat ik kan zeggen is dat het er prachtig is. Het wordt enkel een beetje eentonig, want wat is niet mooi in Australië? Maar oké, er gebeurt verder niets speciaals. Het is gezellig met zijn allen en het klikt goed tussen ons en Raphael en Mario. 

In Australië heb je alleen in de grotere steden altijd goed bereik, daarbuiten minimaal of niet. We hadden ergens afgesproken bij het lake, maar een lake in Australië is niet een lake als in Nederland. Uiteindelijk zochten we zelf naar een goed spot om te slapen en zouden we de dag erna wel richting de volgende grote stad gaan waar we elkaar weer zouden zien. Voordat we hier naartoe gingen kozen we echter eerst voor een warme Therma Pool ergens diep in de bossen, heerlijk was het er.

Mallacoota 
Nadat we elkaar ontmoet hadden in inderdaad die grotere stad, kozen we ervoor om weer terug te gaan naar de kust, naar één van de zoveel nationale parken die Aussie bezit. Hier veel te laat aangekomen kozen we voor een grindpad dat ruim 20 km lang duurde naar een vuurtoren. Met onze auto is dat niet niks, zeker wanneer je op het randje balanceert qua benzine. Daar aangekomen was het, sorry alweer, genieten van de schoonheid van de natuur en het uitzicht bij de vuurtoren. We zijn trouwens nipt ontkomen van een 10.000 dollar boete. Jong, eigenwijs en nieuwsgierig als we zijn moesten we natuurlijk in de vuurtoren klimmen. De ranger die er later aankwam was niet echt blij en vertelde ons over de boete, maar ‘omdat hij niet aan het werk was bespaarde hij ons deze’.

Ondertussen leven we op de dertiende van januari in de ochtend. We kozen ervoor om een korte wandeling naar ‘speciale’ rotsen te maken, in totaal maar 6 km. Ik zal jullie besparen hoe het hier was… Daarna was het tijd om terug te gaan naar de bewoonde wereld, wij hebben het uiteindelijk makkelijk gered met onze benzine. De andere auto niet, en dat terwijl hij juist zo zeker ervan was dat het wel zou lukken. Ook hebben we nieuwe banden op onze auto laten zetten, onze auto die nog steeds als een zonnetje rijdt en goed onderhouden is.

Nu ik dit typ is het de veertiende, 1 uur ’s nachts. We zijn in Mallacoota, wat het allemaal precies inhoudt en hoe het hier is gaan we morgen uitvinden. Een bootje huren, lekker niks doen en genieten van het weer.

Een gezellige groep, een geweldige tijd.