Ik ruik de zee, ik voel de wind en ik zie de boot voller en voller worden met eten, drinken en al die andere dingen die je voor een lange zeiltocht nodig hebt. Deze week is het zover. Voor de derde keer in mijn leven zal ik Europa gaan verlaten; voor de eerste keer zal dit zijn met een zeilboot.

Zoals het bekende spreekwoord ’time flies when you are having fun’ luidt, ging dat voor mij in de laatste weken helemaal op. Niet lang nadat mijn bootgenoten Yngve en Jonathan, waarmee ik de oceaan ga oversteken, teruggingen naar Zweden voor werk en andere bezigheden, vond ik vanaf Lanzarote een nieuwe lift terug richting Gran Canaria. 

Het werd een andere boot dan waar ik in mijn laatste blog over vertelde, een veel mooiere boot met veel meer verwenning en vrijheid. De afgelopen maanden heb ik veel geleerd over zeilboten, zowel van binnen als van buiten. Deze boot was één van de luxere waar ik in heb mogen zitten, ik had zo’n fijn matras en er waren aan boord zoveel kleine extra handige dingen. Het blijft me verbazen hoeveel geld er in dit wereldje omgaat, maar ook hoeveel werk er te doen valt op een boot. 

Vuilnisbakken
Op Gran Canaria voor de tweede keer zijn beland, was het direct terug richting het kraakhuis, waar ik met veel warmte werd ontvangen. Na mijn twee weken absentie was het er erg druk geworden. Er waren veel andere hitchhikers gekomen die in dezelfde positie als ik zaten, en opzoek waren naar een zeilboot om de oceaan over te steken. Gemiddeld woonde er nu zo’n twintig man, een groot gratis hostel. 

Het huis heeft drie etages, door het jaar heen wonen er ongeveer twaalf mensen met hun eigen kamers en er komt in het huis weinig geld aan te pas. Dit laatste maakt het makkelijk, geen stress en geen wrang gevoel naar elkaar. Geld bepaald, helaas, veel sferen. Af en toe moet er eens water gekocht worden, maar daar blijft het ook echt bij.

Zoals ik de laatste keer ook schreef, wordt al het eten uit de vuilnisbak gevist. Hier worden de mooiste gerechten van voorbereid, en altijd voor iedereen. Alleen even voor jezelf koken bestaat niet. Elke dag is er vers fruit, zijn er verse groentes en komen we om in koek, yoghurt en brood dat over datum is. Zelfs wanneer het brood na drie weken zo hard als een baksteen is, wordt het nog gebruikt voor een gerecht. Creativiteit is iets wat absoluut niet ontbreekt in dit huis. Van muziek, tot koken, tot andere acrobatische toeren.

Bier verkopen
Elke moment in het huis is speciaal, er gebeurt zoveel. Als je een dag niet in het huis bent en lekker door de stad wandelt, dan voelt het als thuiskomen in de avond. Je kijkt hier naar uit. Er zijn zoveel inspirerende mensen in het huis en er valt zoveel te leren. Na drie weken samen gewoond te hebben weet ik nog steeds zo weinig van velen. Het is één van mijn wel begeerde ervaringen.

Dit is ook de reden geweest dat ik niet het eiland Gran Canaria verkend heb. Waarom een roadtrip wanneer ik zo goed in mijn vel zit? Deze dingen maak je niet vaak mee, natuur en dit eiland kan altijd later nog (al is natuur met de dag minder aan het worden op eilanden als deze, sinds we ons eigen paradijzen blijven vernielen). 

Woman is één van de fijnste festivals op Gran Canaria met veel kunst en muziek van over de hele wereld. Ik ben, samen met nog zo’n dertig anderen, mijn eigen handeltje begonnen door bier te verkopen. Het heeft me een aardig zakcentje opgeleverd, ik heb vier dagen van prachtige muziek genoten en erg interessante mensen mogen ontmoeten. Het was genieten.

The Beach
Van het geld dat ik hier verdiend heb ben ik samen met zeven andere van onze squad Tomatera naar het eiland La Gomera gegaan. Hier was een trancefestival van vijf dagen aan de gang, midden in de natuur, zes uur op onverharde weg lopen van het eerste kleine dorpje en een mooi aantal van ongeveer honderd mensen. Er was in de wijde omgeving één boom, een paar vervallen gebouwen en de zee lag stralend voor ons. Het uitzicht was prachtig. Om een duik te nemen moest je nog eens vier uur op onverharde kleine weggetjes lopen, en ook wanneer het niet slim is om dit blootsvoets te doen, het resultaat bleef het waard.

Voor mensen die het boek The Beach gelezen hebben (of de veel mindere zelfgenaamde film gezien hebben): dit is één van die plekjes in de wereld waar het leven op een strand in grote lijnen te realiseren valt. Sterker nog, er zijn mensen die hier wonen in grotten en terug gekeerd zijn naar level nul. Ergens trekt me dit leven sterk, al zie ik ook dat het geen vooruitgang heeft voor de langere periode in mijn leven.

Voordat wij naar het festival gingen hebben wij zelf ook erg mogen genieten van de natuur op La Gomera (bij verre mijn favoriete eiland van de Canarische Eilanden). We hebben twee nachten in grotten geslapen aan het strand. Eindelijk ook weer eens een kampvuur. De laatste keer dat ik rond een kampvuur zat was in Nederland, lang geleden. Het blijven elke keer weer speciale, mooie en intieme avonden.

De oceaan wacht
Een paar dagen geleden ben ik teruggekomen op Lanzarote voor de oversteek. Ik zal de mensen in Gran Canaria, of vooral het leven, gaan missen. Ik ruil het ‘hippie-leven’ in voor een veel fatsoenlijker leven; een grote omschakeling. Gelukkig hoef ik bij beiden sferen zelf niet te veranderen, wat enkel en alleen maar goed is. 

Een maand lang op de zee, misschien zelfs langer. De eindbestemming is Venezuela, dit via Cape Verde (dichtbij Senegal) en St. Lucia (de Carribean). Het zal één van mijn meest bijzondere reizen ooit worden, hoe ik het ook wend of keer. Eindelijk…

Met de technologie van vandaag de dag ben ik, of eigenlijk de boot, online te volgen via: http://ais3.siitech.com/VTSLite/AView.aspx. Dit voor de echte ultimate diehards die mij maar blijven volgen.

Met een ezelsbruggetje naar jullie die mij altijd trouw blijven volgen: Het blijft altijd erg gewaardeerd om reacties te krijgen, via welke communicatie dan ook. Dank jullie hiervoor, ik lees het altijd met een warm gevoel. Tevens geeft het me altijd een extra motivatie om mijn laatste belevingen online te zetten.

Ik vind het heel spannend. Over meer dan een maand ben ik opeens in Venezuela. Ik zal vanuit het niets langs de weg staan met de duim omhoog met mijn gebrekkige Spaans. Ach, laat ik eerst de zeiltocht (en de mensen op de boot) maar eens voor zo’n lange tijd overleven…