Het gevoel van pure trots. Het is iets speciaals en iets wat ik niet vaak heb gevoeld. Iets langer dan een maand geleden kreeg ik dit trotse gevoel, en ik realiseerde hoeveel goeds het met mij deed. Het was tijdens het nachtzeilen, de eerste nacht na mijn vertrek uit Lissabon.

Ik had het gedaan. Missie geslaagd. Ik was op weg naar de Canarische Eilanden. Dit gevoel doet me denken aan de eerste keren dat ik aan het liften was en opgepikt werd, of aan die ene voetbalwedstrijd dat ik het verschil maakte. Het is een drijfveer voor deze reis, en ongetwijfeld voor het leven. 

Ondertussen, vele nieuwe verhalen, gezichten en zeiltochten verder, ben ik erg dichtbij om de oversteek naar Zuid-Amerika te maken. Een half jaar geleden kreeg dit idee vorm, sprak ik er zelfverzekerd met een grote mond over, drie maanden geleden zette ik de eerste stap door de ferry naar Engeland te nemen en over een maand ga ik het dan ook echt doen. Ik ben er trots op, ik heb hier hard voor gewerkt, in feite doe ik dat nog steeds, en het voelt verdiend.

Rust
Een paar dagen nadat ik mijn laatste ‘memoire’ online had gezet was het al raak. In de haven van Lissabon vond ik een boot met twee Scandinaviërs. Zij waren op weg naar Lanzarote, één van de Canarische Eilanden, en konden wel een paar extra ogen, handen en voeten gebruiken. Bent was de kapitein van de boot Zephyr, Finn was een vriend van Bent en zo dus crew, en we zouden in Portimão een pitstop maken om een andere vriend, Terje, op te pikken.

Mijn zeilervaringen waren gering, en grotendeels is dat nog steeds zo, echt zeilen heb ik voor deze reis nooit gedaan. In Australië een paar dagen, ooit een dagje tussen Hoorn en Enkhuizen en ik heb in Friesland ooit een cursus zeilen mogen volgen. Wat me bij al deze ervaringen vooral bijbleef is hoe rustgevend het is. Je hebt geen enkele vrijheid, terwijl er alle vrijheid om je heen is. Zo was het ook deze keer. Vooral tijdens de nachten, waar je alleen achter het roer staat, de rest slaapt en je oplet of er geen ander verkeer rond je heen vaart, is er erg veel rust in mijn hoofd.

Er is geen ontsnappen aan de gedachtes en, hoe cliché dit ook klinken kan, je kan alles op een rijtje zetten. De afgelopen weken, maanden en jaren. Graven in gedachtes, denken aan de basisschool tot het laatste jaar Havo. De nachten, terwijl de sterren flikkeren op het golvende water, is wat ik het meeste waardeer tijdens het zeilen. Daarnaast blijft het elke keer, en ik heb het vaak mogen meemaken, erg leuk om dolfijnen naast de boot zien te zwemmen. 

Lekkage
Niet lang na ons vertrek uit Lissabon zagen we beetje bij beetje water in de boot komen. In eerste instantie waren we er van overtuigd dat het zoet water was, wat betekende dat het geen lek in de boot kon zijn en enkel uit de watertank kon komen. In Portimão aangekomen werd het tijd voor grondig onderzoek, waaruit bleek dat het toch een lek was. De boot moest uit het water om gemaakt te worden. Ik baalde er erg van; had ik eindelijk een boot weten te liften, was er een lek! De eerste diagnose was dat het wel eens drie weken kon gaan duren voordat de boot gemaakt was, uiteindelijk lagen we na vijf dagen hard werken (vooral de kapitein en ik) weer in het water op weg naar Lanzarote.

Tijdens het zeilen leer je mensen echt kennen. Er is geen ontsnappen aan elkaar. Met deze crew hielden de gesprekken tussen mij en hen na een paar dagen op. Dit lag deels aan het leeftijdsverschil, zij waren rond de 50, deels doordat zij elkaar al langere tijd kenden, maar vooral doordat ze voornamelijk Scandinavisch spraken. Na een paar dagen had ik hier wel vrede mee, ik hoefde me niet zo nodig meer te mengen in gesprekken en ik genoot vooral van de zee om me heen, want het zeilen zelf is geweldig. 

Toch was ik erg blij dat we Lanzarote bereikt hadden, het gaf me wat ruimte en ik kon dingen doen zoals ik ze wilde doen. Na nog een paar nachten gebleven te zijn, een dagtrip te hebben gemaakt met de boot, verliet ik ze in goede harmonie om door het eiland te liften. 

Lanzarote
Dit eiland kent per jaar 3000 uur zon, het regent er vrijwel nooit, maar juist de eerste nacht dat ik buiten sliep moest het gaan regenen. Om vier ‘s nachts werd ik wakker, eerst denken dat het een droom is, om vervolgens al half doorweekt op te staan om mijn spullen te collecteren om in de paarse zak te doen. Inderdaad, dé paarse zak! Wat ben ik blij dat ik deze zak, last-minute van Gerard gekregen, meegenomen heb. Het heeft me de volgende zes uur regenen heel veel goeds opgeleverd. Bijzonder dat ik na Engeland en Schotland overleeft te hebben, juist de zak hier voor deze reden nodig had.

Het eiland Lanzarote kent veel fascinerende plekken, dit komt mede door de vulkanische geschiedenis. Het bestaat vooral uit lavabrokken en je zal weinig groen zien. Het doet me denken – en Guido als je dit leest; ik heb veel aan je gedacht hier met al het lava – aan een bezoek van een lavahol tijdens mijn reis in Australië. Het is weer eens een bevestiging van hoeveel mooie dingen ik zie en gezien heb.

Bij terugkomst in Puerto Calero, één van de havens op dit eiland, werd het tijd om opzoek te gaan naar de volgende boot. De dagen van rondvragen waren soms vrij eenzaam. Zeker op Lanzarote zijn er weinig mensen met dezelfde spirit als ik. Daarom, plus geen enkele boot met veel potentie, besloot ik na een paar dagen zoeken en tijd verspild te hebben, dat het genoeg was. Zoals mijn facebook status melde: toms mission; change island, even if it means I have to go swimming. Need new new new new around me. De volgende dag was ik geslaagd en stond dit online: when it comes to a mission I am merciless! made it to Gran Canaria with the best possible hitch!

Gran Canaria
Op Gran Canaria aangekomen, veel nieuwe energie en een bevrijdend gevoel, had ik vanaf moment één alles mee. Alsof er een nieuw leven ingeblazen werd. Na twee dagen rondzwerven, en een kraakhuis gevonden te hebben voor de nachten, begon ik met het zoeken naar een boot. De eerste boot waar ik naartoe liep stond een jongen van mijn leeftijd. Ik stelde de vraag die ik al zo vaak gesteld heb, met deze keer een onverwacht positieve reactie. Ik werd uitgenodigd voor een koffie met de mededeling dat ze inderdaad nog crew nodig hadden.

Intussen – twee weken, een zeiltocht van Gran Canaria naar Lanzarote, velen gesprekken en erg veel hard werk later – ben ik uitgenodigd om de oversteek naar de Caribbean te maken. De crew bestaat, naast mij, uit drie Zweden. De kapitein, Yngve (59 jaar), zijn zoon Jonathan (20) en Tobias (27). De laatste persoon heb ik nog niet ontmoet, maar met de andere twee klikt het erg goed. Ik voel me er vertrouwt en gewaardeerd. Ik ben ervan overtuigd dat dit de juiste en goede mensen zijn om de lange reis te maken, want uiteindelijk moet je minimaal drie weken echt als een team kunnen werken. 

Hippies
In Gran Canaria zijn er meer mensen met dezelfde energie en reisplannen als ik. Hannes, een Italiaan, is hier één van. Tijdens het rondlopen op de haven kwam ik hem tegen. Hij vertelde me over het kraakhuis waar hij verbleef en nodigde me hier voor uit. Dit huis wordt bewoond door een tiental hippies die veel vrijwilligerswerk door de stad heen doen. Ze betalen niks voor het huis, hebben elektriciteit, het is tien minuten lopen naar het strand en ‘recyclen’ eten. Iets wat ik in Australië ook voor een tijdje gedaan heb; aan het einde van de dag naar de supermarkt/bakker/groenteboer/etc. gaan om het weggegooide eten op te halen. Het blijft me elke keer weer verbazen hoeveel goed eten er wordt weggegooid en hoeveel je ermee kan doen. 

De crew met wie ik de overtocht ga maken zal morgen voor drie weken terug gaan naar Zweden. Ik heb geen idee wat ik op Lanzarote moet doen tot eind november, ik heb het hier inmiddels wel gezien. Daarom ga ik over een paar dagen voor de derde keer het stuk tussen Lanzarote en Gran Canaria bezeilen. Deze keer lift ik mee met een Engels koppel. Eind november, rond de 25ste, moet ik weer terug zijn op Lanzarote om de oversteek te maken. Tot dan heb ik alle vrijheid en wordt het tijd voor wat leuke feestjes.

Ongetwijfeld zal ik voor mijn vertrek een laatste stukje online zetten. Jullie kunnen dan de laatste succeswensen doen, plus mij alvast feliciteren met mijn verjaardag!