Hoe is het om weer thuis te zijn?, Wat zijn je plannen nu? Het zijn logischerwijs de meest gestelde vragen van de afgelopen dagen, maar ook de meest pijnlijke vragen. Het is namelijk moeilijk om weer thuis te zijn. Tenminste, niet dat het thuis erg is, maar ik mis het leven dat ik in Australië en in Thailand had enorm. 

Ondertussen heb ik al veel van jullie trouwe lezers weer gezien. Het is raar en ook weer helemaal niet. Het voelt allemaal vertrouwt. Mijn eerste impressie is toch wel dat er erg weinig veranderd is in dit leuke landje. Alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Alsof ik nooit ben weggeweest. Feit is enkel dat de tijd hier niet heeft stil gestaan, maar dat ik veel heb meegemaakt. Dat ik dagelijks bijzondere dingen heb meegemaakt, dat elke dag weer een nieuw avontuur was. Hier, in het leven met dagelijkse regels en plichten, is dat anders.

Thailand
De laatste twee weken in Thailand waren geweldig, die veel te snel voorbij zijn gegaan. Lukraak ging ik van plek naar plek, waardoor ik ook uitkwam in de stad Nan. Nan is een stadje dat dicht bij het Laos ligt, een stadje waarbij ik geen verwachtingen had. Gewoon gaan en we zien wel of er slaapplekken zijn en of er iets te doen is. Bijzonder is het geworden.

De avond voordat mijn bus naar Nan vertrok, kwam Olivier aan in Chiang Mai. Olivier en ik hadden elkaar een maand geleden voor het laatst in Australië gezien. Het plan van Nan en de onzekerheid zag hij wel zitten, waardoor we de dag erop samen er naartoe zouden gaan. Eerst moest er echter gefeest worden. We hadden nog een hele avond voor ons. Samen met Fany en Reinier hebben we gedronken, gedanst en versierd. Het feest duurde uiteindelijk zo’n 24 uur non-stop. We begonnen vier uur ‘s middags en stapte de volgende ochtend, na afscheid genomen te hebben van mijn andere twee kameraden, rond 11 uur de bus in, zonder enige slaap, met een paar biertjes in onze tas. Elke keer dat de bus stopte, rende wij de bus uit door de volle blaas die wij hadden.

Maar: samen met Oli in Nan en omgevingen. Hoe was dat? Tijdens onze semi dronken busrit leerde we een meisje kennen. Deze dame heet Geneviève, afkomstig uit Canada (wel te verstaan het Franse deel van Canada), waar ik een hele leuke en bijzondere tijd mee heb beleefd. Ik loop echter op de zaken vooruit: aangekomen in Nan, zochten we met elkaar naar een plek om te slapen. We vonden een guesthouse, aten streetfood en genoten van een stad waar wij alleen waren in het buitenlander zijn.

De dag erop besloten we met z’n drieën motors te huren om zo de omgeving te gaan verkennen. Dit bleek absoluut één van de beste beslissingen te zijn in mijn Thailand tijd. We reden gewoon en zagen wel wat er zou gebeuren. We gingen naar waar de wind ons naartoe zou blazen. De eerste dag rijden was heerlijk, de natuur en de rust. Nadenken over de tijden in Australië en nadenken over wat er komen gaat.

“In a car you’re always in a compartment, and because you’re used to it you don’t realize that through that car window everything you see is just more TV. You’re a passive observer and it is all moving by you boringly in a frame.

On a cycle the frame is gone. You’re completely in contact with it all. You’re in the scene, not just watching it anymore, and the sense of presence is overwhelming.”
― Robert M. Pirsig, Zen and the Art of Motorcycle Maintenance: An Inquiry Into Values

Dezelfde avond kwamen we aan in stadje genaamd ‘Chun’. Bijzonder genoeg hadden ze hier een guesthouse, waarschijnlijk bedoelt voor oude mannetjes die hier alleen maar komen voor jonge Thaise vrouwen. Bah. In ieder geval, daar gesetteld te hebben, werd het tijd voor wat eten. Na een tent gevonden te hebben, kwamen we in gesprek met een man die een soort van Engels sprak. Deze man was zo blij verrast met ons. Hij vertelde ons dat wij de eerste witte jongeren waren die hij ooit in dit dorpje heeft gezien. Ik was met stomheid verslagen. Na een paar uur gepraat te hebben, stond hij erop dat hij voor ons eten betaalde. Terwijl wij in onze Westerse cultuur beleefd zijn om dit af te slaan, leek dit ten dode. Dat hebben wij geweten, de blik in zijn ogen was niet leuk toen we zeiden dat het niet hoefde. Uiteindelijk, na elkaar uitgelegd te hebben wat beleefd is in elkaars cultuur, heeft hij voor ons betaald en was hij er erg gelukkig mee. Een prachtig gebaar. Gelukkig en voldaan ben ik naar bed gegaan, waar ik de warmte kreeg van een bijzondere vrouw. Gen, net zo oud als ik, reist in haar ééntje voor ervaringen als deze. Ik begrijp haar volledig. Om het dan ook nog met elkaar te delen, is alleen maar geweldig.

En dan stond dag twee op het schema met de motors. Olivier besloot om terug te gaan naar Chiang Mai, omdat zijn vriendinnetje uit Australië speciaal voor hem hier naartoe was gekomen. Ik zou hem sowieso later weer zien, aangezien onze vluchten naar huis op dezelfde avond waren geboekt. Dat betekende dat ik alleen overbleef met Gen. Deze dag rijden was zoveel spectaculairder dan de dag ervoor. Bizar hoe mooi, hoe groen en hoe overweldigend de natuur  kan zijn! Het heeft geen zin om het te beschrijven of om foto’s te laten zien, je moet het zelf zien en ervaren. Geen foto of verhaal vangt mijn gevoel hier.

Sydney
Gen en ik hadden een mooie avond met elkaar gehad, maar zij had haar plan en besloot om die avond terug te gaan naar Nan, aangezien ze de dag erop een bus moest halen naar het zuiden van Thailand. Dat betekende dat ik alleen overbleef, wat ergens ook wel heel erg fijn was. Eenzaamheid is goed om te ervaren, hoe pijnlijk het soms ook kan zijn. Ik heb die dag op kapotte wegen gereden die jullie je niet kunnen voorstellen, ik heb in dorpjes gereden waar spontaan iedereen uit hun huizen kwam om mij aan te kijken, ik heb een bepaald Thailand gezien wat bijna niemand ziet. Uniek, zo mooi, zo stoer.

De volgende dag moest ik terug naar Bangkok voor mijn vlucht. Hier kwam ik mijn beste maatje weer tegen. Sydney vertelde voluit over zijn Black Moon Party en de ervaringen hier. Het was fijn om samen te zijn. Om de cirkel rond te krijgen. Samen zijn we een geweldig avontuur begonnen, we sluiten het ook samen af in onze laatste stad. Een andere aangename verassing was dat ook Gen hier naartoe kwam, speciaal om mij weer te zien. Ik heb een heerlijke paar dagen met haar gehad en er zal ook een gemis zijn naar haar warmte. Het einde van mijn reis was perfect. Goede mensen om mij heen (Olivier was er ondertussen ook), met feesten, vriendschappen en liefde. Wellicht ook wel de samenvatting van mijn reis.

De vlucht naar huis was lang, ik heb wat tranen laten stromen en ik realiseer mij echt hoe goed ik het heb en hoe goed de tijd was.

Op dit moment luister ik naar Xavier Rudd, een Australische artiest met veel didgeridoo erin. Ook heb ik net weer foto’s bekeken. Misschien is het beter als ik dit niet doe, want wat mis ik het. Een dag nu in Australië of Thailand: ik doe er een moord voor. Een dagje aan het strand zitten in Townsville, een dagje roadtrippen tussen Sydney en Melbourne, een dagje in Broome zijn om daar muziek te maken, een dagje in Alice Springs genieten van de woestijn, een dagje feesten in Byron Bay, een dagje naar het meest Noordelijke puntje, een dagje een kampvuur hebben ergens in een Nationaal park, een dagje bomen snoeien, een dagje skydiven, een dagje genieten van Gen, een dagje naar een Full Moon Party, een dagje waar je niks doet en je zegt dat je je verveelt, een dagje naar eten zoeken in de prullenbak, een dagje hitchhiken… zucht, een dagje het leven leven.

Lieve mensen, trouwe lezers: Dank jullie allen voor het lezen van mijn avonturen. Dank jullie wel voor de positieve reacties hierop. Het heeft me enorm goed gedaan dat ik van zoveel mensen te horen heb gekregen dat ze me gevolgd hebben, ook van velen van wie ik het niet verwacht had.

Om nog op één vraag terug te komen; Wat ik nu met mijn leven ga doen? Tja… werken, kerst en oud en nieuw vieren en dan rustig eens gaan kijken wat ik wil. Studeren, en zo ja, wat studeren? Of lekker door gaan reizen, en dan deze keer zonder tijdslimiet. Misschien een zeilboot pakken van Spanje of Portugal naar Zuid-Amerika, die omgeving leren kennen. We zien het wel, ik voel echter dat ik nog niet klaar ben. Het kriebelt allemaal nog enorm…

Nogmaals dank jullie wel en het is in zekere zin ergens super om thuis te zijn, jullie weer te zien!

‘Take your time, feel the spirit and keep it!’