#22

Hulde voor politie OZ, skydiven en roadtrippen

11-9-2009
East Coast
David Hielkema

Aangekomen in Cairns, finally de eastcoast. Het feestterritorium waar zich de strandfeesten voordoen en goon weer in volle mate gedronken gaat worden. De trip tussen Alice en Cairns was echt prachtig. Ik was deze keer samen met Guido en de 23-jarige Gwyn, een Amerikaanse dame. Klikte allemaal erg goed en ik heb een onvergetelijke tijd achter de rug.

Aangezien ik echt veel te vertellen heb, deel ik het in drie stukjes. Kunnen jullie allen zelf besluiten wat te lezen en niet…

Hulde voor politie OZ
Politie, waarom hulde? We weten allemaal dat ik een auto heb zonder registratie, autopapieren, sleutel, etc. Een auto die in Nederland al lang van de weg zou zijn gehaald. Een paar dagen voordat we vetrekken uit Alice word ik aangehouden door de politie. Slik… Alcoholtest. Gelukkig had ik niks op, dus dat was prima. Maar als je aangehouden wordt dan is het niet alleen je rijbewijs en een alcoholtest, maar ook de autopapieren en de vraag waarom ik een mes als een sleutel heb. Na een paar minuten proberen uit te leggen aan de politie hoe en wat, zegt die simpel; ‘Drive through before you get yourself in troubles.’ Far out! Gaat je tikkertje toch wel even sneller van… In ieder geval, Hulde 1 voor de politie. 

Tweede verhaaltje, dit gebeurt tijdens de roadtrip. Guido, Gwyn en ik gaan een onverharde weg op die zo’n 25 km in de woestijn eindigt bij wat ondergrondse grotten. Met elke onverharde weg vraag ik mezelf weer af of de auto het wel haalt. De weg erheen was geen probleem en daar stoppen dank ik God weer dat de auto het heeft gehaald. Letterlijk roep ik een paar keer hardop hoe deze auto me keer na keer verbaasd.

Na de ondergrondse grotten gezien te hebben en wat rondgehuppeld te hebben in de natuur werd het tijd om weer terug te naar de civilisatie. Maar wat denk je, in dit ‘nationale park’, waar het er naar uitziet dat jij de eerste bezoeker bent in de afgelopen 10 jaar, start de auto niet meer. Wolf Creek (waargebeurde film over backpackers die vermoord worden nadat ze vast te komen zitten met hun auto in de middle of nowhere) verhalen spoken direct door je hoofd. Ook de watervoorraad is matig, plus dat 25 km lopen toch minimaal 4/5 liter water vergt in de brandende zon. Er is ook geen emergency phone, dus wat doe je dan… ?

Je voelt je toch even wel een beetje bedoezeld, auto hier met alle spullen in de middle of nowhere en je kan niks. Na een kleine 15 minuten kutten aan de auto, geen idee hebben wat het kan zijn, pakte ik mijn telefoon er maar is bij. Batterij bijna leeg, maar uitgerekend hier, en ‘God-mag-weten-waarom-uitgerekend-hier-in-dit-stukje-desert’ heb ik het minimale bereik van het minimale bereik. ‘Emergency Calls Only’.

Ik weet het, een anti-climax. We hebben uiteindelijk niet ons eigen pis moeten drinken, of elkaar moeten opeten, maar we hebben het dus gewoon gered doordat de politie ons ophaalde (ik heb wel eindelijk in mijn leven in een politie auto gezeten, hiep hoi). Een erg sympathieke man, die ook vroeg naar de registratie, maar mijn goedkope verhaaltje over dat ik het ging regelen in Cairns goed genoeg vond. Hulde voor de politie. Uiteindelijk is de auto opgehaald door een monteur en was het enkel een kwestie van een nieuwe batterij. Erge anti-climax hier hè… Toch heeft het ons iets mooi opgeleverd, we hebben bij een waterhol geslapen dat echt bizar mooi was door de wilde natuur eromheen. Gwyn betitelde het zelfs als ‘Most beautiful place I have been in Australia so far’. Zouden we nooit zijn geweest zonder die verdomde batterij! In ieder geval, Hulde 2 voor de politie die ons én hebben laten gaan met de registratie én ons gered hebben van de woestijn.

Skydive
Laatste actieverhaaltje, wordt nog uitgebreider (en het is het waard mensen, het is het waard!)… Het was onze eerste avond in Cairns en wat je dan doet is totaal naar de klote gaan. We kochten rode wijn in een box van 4 liter. Guido en Goon gaat niet samen, dat heeft het verleden al uitgewezen en dat bleek ook deze avond weer. Later bleek ook dat Gwyn en Goon geen goede combinatie is. Guido’s beste beschrijving voor hemzelf is; ‘Onhandelbare baby’. Ik stem daar helemaal mee in, trouwens, voor beiden. De club was erg leuk, ben wat oude bekende tegengekomen (was vooral leuk om weer iemand te zien van de Mindil Community) en ik had een goede avond. Cairns en uitgaan is goedgekeurd, de eerste keer dat ik weer echt uitging met plezier sinds Perth. 

De volgende dag stond een skydive gepland, wat in totaal 462 dollar kostte. Ik had precies 459,40 dollar over, dat was al mijn geld. Die avond was dus een missie om 2,60 dollar van iemand te krijgen om zo de skydive te doen (uiteindelijk is dit gelukt, ik kreeg zelfs 5 dollar (lang verhaal)). De reden dat ik al mijn laatste geld uitgeef aan een skydive is, omdat dit mijn nummer één prioriteit was op mijn To-do-list. Ik had Guido eerder de trip ook al beloofd dat we het zouden doen, en het was zijn verjaardag. Genoeg argumenten, ook al had ik hierna geen cent meer over. Reden dat ik dit vertel is dat ik dus in de club geen geld had om drank te kopen, terwijl Gwyn en Guido rustig doordronken en zo nog grotere baby’s werden.

Rond drie uur ’s nachts sloot de club en gingen we naar het strand met wat Ozzie dudes die ik eerder die avond had ontmoet om wat wiet te roken. Die joint sloeg goed in, ik werd vooral stoned en voelde me goed, maar Guido en Gwyn evalueerde van onhandelbare baby’s naar een opa’s en oma’s met alzheimer. We gingen rond vier uur naar bed, op een parkeerplaats in de midden van de stad. 

Tick Tock… één uur later; ik word wakker gemaakt, bijna met geweld, door een ranger. Dat we nu moesten vertrekken of dat hij ons anders persoonlijk zou voeren aan de krokodillen nadat die ons eerst levend fileert (ik kan me niet meer herinneren waarmee hij dreigde, maar ik nam het serieus en ik was niet in staat om een discussie aan te gaan).

Toen ik eenmaal echt wakker was, had ik door dat die er al minimaal een kwartier had hebben moeten gestaan. We waren kennelijk allemaal in een diepe slaap. Aangezien Guido en ik op het dak slapen, (lees roadtrippin’ verhaal hieronder om dit te begrijpen) moest ik eerst nog Guido zien wakker te maken om hem in de auto te laten komen, zodat we weg konden rijden. Maar probeer jij maar eens een opa met alzheimer wakker te maken die net een joint heeft gerookt en in een coma ligt.

Onmogelijk dus, zelfs met fysiek geweld. Ik dacht, laat ik heel zachtjes gaan rijden met hem op het dak en wie weet wordt die dan wakker. Maar nadat dat ook niet werkte, was het een kwestie van zelf gaan handelen. Na hem bijna van het bed afgeduwd te hebben komt die uit zijn coma om zo, boos en grommig als elke opa die wakker wordt gemaakt na te veel alcohol en een joint, voorin te gaan zitten. Ondertussen ligt oma Gwyn nog in een coma achterin te slapen. 

Ik zit achter het stuur en voel me prima, niet dronken (gevaar van wel dronken zijn en jezelf overschatten kan natuurlijk ook, maar deze keer was dit niet het geval – hoop ik dan, onverantwoord was het) of stoned. Eerste stoplichten, oranje en ik geef een beetje extra gas. Nog geen drie tellen later zwaailichten achter me die voor mij bedoeld zijn.

God gloeiende ….. Meen je toch niet? Er schiet dan veel door je hoofd, o.a.;
– zeker weten dat je de auto kwijt bent deze keer
– gevangenis in voor te veel alcohol in bloed en zo skydiven moeten missen
– boete krijgen die op je paspoort komt en je hem dan sowieso moet betalen
– rijbewijs verliezen
– etc. etc. etc. 

Eén politieagent komt naar mij toe, nadat ik snel de motor afgezet had voor het verschrikkelijk harde geluid dat de uitlaat maakt, en mijn tikkertje gaat sneller dan ooit te voren. Raampje open en hij vraagt voor mijn rijbewijs, ik geef het hem en hij loopt naar zijn collega. Beiden heren komen terug om uit te leggen waarom ze me aanhielden, het stoplicht. Leuke is dat er opeens twee andere politieauto’s bij komen, geloof je toch niet? Ik had ook weer niet een bank beroofd of zo.

Eén auto komt erbij staan en één rijdt door nadat de agenten met elkaar gecommuniceerd hebben (belachelijk hoe scherp adrenaline je kan maken, ik hoorde elk geluid in de straat). Ondertussen zijn Guido en Gwyn wakker, maar kunnen geen nuttig woord uitbrengen en liggen hulpeloos naast me te kwijlen. Als de politie met een zaklamp op hen zou schijnen, zou hij me ook verdacht kunnen hebben van het verdoven van mensen, om ze hierna rustig af te voeren en zo te vermoorden.

In ieder geval, dat deden ze niet en in plaats van dat hadden alle politieagenten een discussie waar ik God nog elke dag dank voor één heer van hen. Deze heer pleitte ervoor om ons gewoon door te laten gaan en mij wel geloofde. Dit was terwijl één andere agent bezig was met mijn nummerbord en niet begrijpt waarom het niet werkte op zijn stomme apparaatje (gek he, als de registratie afgelopen is). Ze vroegen aan mij waarom we hier reden op dit tijdstip, waarna ik hen uitlegde dat we net wakker werden gemaakt door een ranger, omdat we er niet mochten slapen. Drie politieagenten waren er, waarvan twee een alcoholtest op me wilde doen. Snap ik ook wel, het moest naar alcohol ruiken in de auto. Ik had geen keuze, ik moest blazen.

Ik vertelde dat ik gedronken had, maar dat het al even geleden was. In ieder geval, blazen… Ze lopen allen weg zonder te vertellen wat ik blies. Momenten van angst komen voorbij… je leven is bijna voorbij, zo voelt het (ja, ik houd ook een beetje van dramatiseren). Je gelooft niet meer in een goede afloop. Want hoe dan ook, ik zat sowieso boven de limiet van alcohol. Als je één liter rode wijn drinkt heb je daar nog wel even last van…

Na een paar minuten komt er een politieagent naar me toe met mijn rijbewijs. Hij vraagt hoeveel drugs ik in de auto heb.. shit, de wiet. Ik zeg droog dat ik niet meer heb dan een halve liter rode wijn, waarop hij lacht en zegt dat het hem verbaasd omdat ik uit Amsterdam kom. Hij legt me uit dat ik voorzichtig moet doen en moet stoppen als het oranje is, altijd.

Laatste ding wat nog moest gebeuren is de auto starten, en als je de auto start maakt die veel geluid. Laten we zeggen, iets over de limiet? Ik start hem en zie in mijn spiegel alle agenten omkijken met een vreemde blik. Eerste zijstraat in en parkeren, om zo nog een half uur te slapen voor de skydiving. God mag weten hoe ik hier weg mee gekomen ben, ik denk dat het komt door het backpacker zijn. Je komt met veel meer weg dan wie dan ook. Fuck, Hulde 3 voor de politie.

Skydiving, voordat ik naar Australië kwam was dit mijn nummer één prioriteit om te doen. Van 14000 feet (zo’n 4 tot 5 km) naar beneden springen met meer dan 60 seconde freefall. Zo stoer, zo vet, zo geniaal. Ik denk niet dat ik iets stoerders als dit in mijn leven gedaan heb, en dan heb ik het over stoere dingen in de categorie actie. WAUW. Ik heb er veel woorden voor, maar het beste is om mijn filmpje te zien. Het is het waard. Al mijn laatste centen zijn er naartoe te gaan, ik heb geen Australische dollar meer over, en het is het waard. Kijk, geniet en geef alsjeblieft toe hoe jaloers je bent!

Roadtrippin’ (en hiervoor een beetje info)

Pff, hoe kan ik nog beginnen over de roadtrip na de andere verhalen die ik al verteld heb? 

Voordat we begonnen met reizen had ik een geniale ingeving. Guido had samen met Sjaak ooit een auto gekocht, die nog steeds in Alice stond en gebruikt werd. Hier lag ook een matras in die niet meer gebruikt werd. Het idee was om deze op mijn auto te monteren, zodat we hierop konden slapen. Dit is uiteindelijk gelukt waardoor ik echt een GENIAAL bed hem op mijn auto. Levert ook veel mooie reacties op. Slaapt goed en is erg comfortabel wanneer het superwarm is. Het heeft iets speciaals. En denk je in, middle in the nowhere met stars everywhere… ow shout!

De laatste dagen in Alice Springs waren mooi, waar we één ziek stoer feest hadden aan een waterhol zo’n 90 km uit Alice Springs. Waren erg veel mensen naartoe gekomen en het was echt genieten. Perfecte afsluiting. Het feestje was vooral bedoelt voor Guido’s en mijn afscheid uit Alice (vooral Guido natuurlijk, aangezien die er al 3 grote maanden was). De dag na het feest was het officieel afscheid nemen van iedereen. Voor mij was dit vooral van Jamie en Oliver, waar ik ruim twee maanden mee geleefd heb. Vooral een mooie en goede vriendschap met Jamie opgebouwd. 

Ik zei de laatste keer al, met Guido reizen is gegarandeerd stoer. Ken weinig mensen met zoveel positiviteit en zoveel energie die het ook nog eens op anderen weten over te brengen. Wil alles zien en alles doen, wat ook soms wel goed voor mij is (kan soms ook irritant zijn, maar meestal is het goed). Ook was het heerlijk om Gwyn erbij te hebben. Een 23-jarige Amerikaanse dame die veel gezien heeft van de wereld, dezelfde humor heeft als wij en niet moeilijk doet over wildkamperen en al die rotzooi. Was dus lekker vlot en makkelijk, met ook nog eens een eigen mening die niet dwingend is. Voor alle nieuwsgierige aapjes, er is niks gebeurt met mij en haar of tussen Guido en haar (tenminste, zover ik weet Guido?). Wij als groep namen alle tijd om van Alice naar Cairns te gaan, een route die door de meesten wordt gereden in een paar dagen.

De eerste dag was de dag van de Devils Marbles, hier was ik al eens geweest en het was weinig nieuws voor mij. Blijft natuurlijk leuk! Als je rijdt van Alice naar Cairns is er heel veel niets, en daar bedoel ik mee; geen dorpjes, geen bijzondere natuurelementen, maar heel veel woestijn. De eerste dagen bestonden dan ook vooral veel uit rijden. Het eerste echte hoogtepunt was het verhaal wat ik eerder al heb verteld, stil komen te staan in de middle of nowhere. Ow shit, das echt even balen, maar wel weer een goed verhaal. Je moet het meegemaakt hebben. We hebben, en zie de foto’s hiervoor (al zegt dit weinig vergeleken met de realiteit), wel op een prachtige plek geslapen wat anders niet gebeurd zou zijn. De rust die daar heerst is onbeschrijfelijk en heb ik weinig ervaart in Australië. Karma, geluk bij een ongeluk, etc.

De volgende plek waar we naartoe gingen was een NP waar niet veel backpackers naartoe gaan, Lawn Hill NP. Je komt hier door op zo’n 300 km gravel road te rijden, waar je onder andere moet rijden door kleine riviertjes. Best wel stoer dus, en geloof het of niet, de auto heeft het zonder één keer moeilijk doen gehouden. Dat voor 100 dollar, genius. Wat we hier te zien kregen was een Gorge, wat echt ongelofelijk mooi was. Aangezien ik meerdere gorges gezien heb kan ik een beetje vergelijken. Het mooie van deze was de rust die er heerst. Komt waarschijnlijk deels doordat er amper mensen zijn. In ieder geval is het er prachtig, waar we er doorheen gekanood hebben. Heerlijk ook om niet tussen honderden toeristen te zitten.

Karoomba was een stop waar we weer vuurwerk konden verwachten. Deze staat bekend voor haar prachtige sunsets, helaas hebben wij niet een extreem mooie hier gehad, maar het had inderdaad wel haar charmes. Dat ga ik ook wel echt missen als ik thuis ben; de sunsets.

Als er een sunset is wil je wat foto’s nemen, maar daar heb je wel een camera voor nodig. Ik kwam er hier achter dat ik die van mij kwijt ben. Ik ben hem hoogstwaarschijnlijk kwijt geraakt in het stadje ervoor, Normanton. Daar een dag later naartoe zijn gegaan was er niks gevonden. Was echt heel zuur, heeeeeeeel zuur. Geen camera meer en geen geld om er één te kopen. Worden dus geen foto’s meer van mijn hand, enkel van anderen mensen. En ook ben ik erg veel foto’s van deze roadtrip kwijt geraakt. Hadden in dit stadje nog wel een goede avond uit met de locals, wat erg lachen was.

Verder, omdat het nu echt een te lang verhaal begint te worden en ik zelfs moe word, zijn we nog naar een paar kleine dingen geweest. Eén hiervan is een lavahol. Was erg interessant en leuk om te doen, wie kan nou zeggen dat die in een hol is geweest waar duizenden jaren geleden lava uit stroomde? Oy Oy!

De laatste stop voor Cairns was een lake waarvan ik de naam vergeten ben. Zie de foto en beeld je in: amper mensen om je heen, alle vrijheid, het ruikt er naar pure natuur, pure frisheid, er is een kampvuur, je hebt een glas rode wijn in je hand en er zitten twee erg mooie mensen naast je. Onbetaalbaar. Was voor mij één van de mooiste dingen die ik heb gezien in OZ. Was gewoon het perfecte beeld daar, zie de foto hieronder. De sunset was mooi, was perfect.

Ik ben nu in Cairns, zonder geld, maar dat gaat goed komen. Gwyn en ik hebben afgelopen nacht, in een semidronken staat waarin zij (Guido en Gwyn dus) weer de onhandelbare baby’s waren en ik de iets meer verantwoordelijke, Guido naar het vliegveld gebracht die nu op weg is naar NZ. Gwyn en ik gaan nog even iets langer samen reizen voordat zij naar Darwin gaat. Het leven gaat snel, te snel mensen! Geniet er dus van, nu.

Liefde uit Cairns!
David