Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste blog, maar hier is weer een update voor al die trouwe lezers die mij maar blijven volgen! Ik ben nog steeds in Alice Springs, waar ik ondanks veel niks doen toch een mooie tijd heb. Ondertussen heb ik Uluru en de omringende dingen gezien en zijn er weer wat nieuwe plannen… 

Een paar dagen na mijn laatste blog zijn we met dezelfde groep (Eli, Jamie, Oliver, Falk en Phil) naar Uluru vertrokken. We gingen met de auto van Eli, om zo wat benzinegeld te besparen. Uluru zelf is de steen waar ik zolang naar toe had geleefd, en nu heb ik hem eindelijk gezien! Eén van de acht (?) wereldwonderen in de natuur. Vertrokken uit Alice zouden we proberen om voor de zonsondergang bij Uluru te zijn, maar na een lekke band en veel gelummel kwamen we laat in de avond aan. Volgende dag dan maar Sunrise! 

Ansichtkaart
Heel koud daar in de ochtend, stonden we rond 5 uur op. Dit alles voor een steen? Maar ok, aangekomen rond half 7 bij diezelfde rots sta je in het pikdonker (wel een volle maan wat het extra speciaal maakt) naar een schemering te kijken dat inderdaad op een rots lijkt. En dan komt de zon op, en daar staat die enorme rots opeens. Het is inderdaad zoals elke ansichtkaart die je al duizend keer hebt gezien, ik vond het prachtig. De kleuren veranderen inderdaad, van rood naar oranje, naar grauwig oranje. Het is het waard en ik heb er weinig woorden voor. Ben erg blij dat ik er naartoe ben geweest, dat ik gezegd kan hebben; ik heb het gezien en het was het waard.

Later die dag, na de sunrise, kozen we ervoor om Uluru te beklimmen. Je denkt wanneer je daar onder staat, dit is wel even te doen. Jamie, Oliver en ik sluiten zelfs een weddenschap af om te kijken wie als eerste bij de eerste stop is. Maar na tien meter rennen stortte we allemaal in (nahja, voor mijn eigen eer; ik haal natuurlijk als eerste die plek). Conditie toch wel een beetje erg slecht. Ook geen water mee (wel bier), werd dus zwaar.

Ook was het elke keer nadat je denkt, dit is bijna het einde, een nieuwe helling. Eli en Phil haken dan ook af voordat ze zelfs op de helft zijn, maar wij als echte mannen (terwijl de opa’s en oma’s ons inhalen) gaan voor de top en weten het te halen. Dan daar helemaal boven, met een prachtig uitzicht, begrijp je nog beter waarom die rots zo speciaal is. Er is niks omheen, opeens is die er. Het heeft een verhaal. Ik zeg ook voor iedereen die naar OZ gaat, ga er naartoe! Je kan er niet over oordelen voordat je er geweest bent.

Diezelfde dag nemen we afscheid van Phil en Falk, die doorreisde naar Sydney waar ze wat werk hebben. Eli, Jamie, Oliver en ik (en natuurlijk Gimley, onze hond) gaan door naar Kings Canyon, zo’n 400 km verder op. 

De volgende dag staat ons een goede wandeling door de Canyon te wachten. Ook hier was het weer mooie foto’s schieten. Echt vette dingen. Zie de foto’s, kom hier zelf ooit naartoe en begrijp! Verder was het tijdens deze roadtrip veel gezelligheid. Gewoon chillennn, like each roadtrip. 

Teruggekomen in Alice Springs had ik vrij snel een baantje. In een Italiaans restaurant kon ik aan de slag als waiter/bartender/etc. Was wel leuk, oké collega’s, maar te weinig uren. Ik werkte gemiddeld elke avond van 6 tot 9 uur ’s avonds, wat betekent dat het niet meer dan 15 uur per week was. Ondertussen hadden Oliver en Jamie wat labouring werk gevonden, waardoor zij van 8 uur ’s ochtends tot 5 uur ’s middags werkte. Eli had het hier sowieso wel gehad, waardoor hij besloot niet lang na Uluru te vertrekken naar Cairns. Groep werd dus weer kleiner.

Tijdens de dagen dat ik niets te doen had deed ik ook vrij weinig, te weinig tijd wat voor echte trips naar de outback en te veel tijd om alleen te luieren. Bezorgde me soms wel veel verveling. Goede was dat ik maar aan mijn conditie begon te werken (over drie maanden sta ik weer op het veld om te voetballen, dus ja.. kan beter hier beginnen dan in NL met een grote achterstand).| 

Casino
Tijdens de dagen dat ik niks te doen had bleef ik niet helemaal op mijn kont zitten, ik zocht semi naar een baan. Deze heb ik uiteindelijk gevonden in het casino, waar veel credit uitgaat naar Alessia. Deze Italiaanse dame zorgde ervoor dat ik hier aan de slag kon. Afgelopen donderdag ben ik er begonnen, het is goed geld en erg gezellig. Bartender ben ik, peace of cake. Het is de perfecte baan; elke dag gratis eten, gratis douches, goede mensen, korting op alcohol…

Deze zelfde dame heeft me trouwens meer geluk bezorgd: een bed. Op het moment dat Eli Alice verliet, kwam Oliver in mijn auto te leven, waardoor we met drie gasten in een kleine stationwagen sliepen. Da’s natuurlijk niet de meest comfortabele manier van leven. Alessia is staff van het hostel waar we dagelijks te vinden zijn. Annie’s Place is dit, tevens de plek waar Guido mij heeft geïntroduceerd. Guido is hier al 3 maanden en heeft hier zijn tijd van zijn leven, vooral door de mensen die om hem heen zijn. En dat kan ik begrijpen, zijn inderdaad echt mooie mensen. In ieder geval, omdat Alessia staff is, slaapt ze in het staffhouse. Hier zijn er paar bedden vrij, waar ik er één van heb. 

Ook hebben we nog wat roadtripjes gedaan. Zo zijn we één keer midden in de nacht lekker gaan trippen met een 4WD, en dan een echt prachtige 4WD. Een beest. Hebben de moeilijkste wegen beklommen, was echt een vette avond! Midden in de bergen, sterren erg goed te zien en lekker chillen. Ook nog een nachtje naar een waterhol geweest, zon 90 km van hier. Hetzelfde verhaal, erg relaxt allemaal. Deze verhalen zijn de verhalen waar je bij moet zijn, waar we het voor doen!

Alles loopt dus hier wel op rolletjes nu. Het leven is goed, geniet van Annie’s place en de mensen, erg chill met Guido en zijn vrienden en ik heb werk. Heb me een beetje gesetteld, maar wat nu? Nou…. In een impulsieve actie hebben Guido en ik besloten om volgende week zondag te vertrekken om naar Cairns te gaan. Zonder veel geld ga ik dus weer weg.. huhmmm. Ik ben er eigenlijk wel heel blij mee.
1; met Guido trippen wordt sowieso zwaar stoer.
2; met nog twee maanden in OZ en een hele eastcoast te doen is het ergens een goede keuze.
3; Alice Springs maakte me niet zodanig gelukkig dat ik hier zolang wilde blijven any way.
4; Jamie en Oliver gaan ook ergens deze week of volgende week weg, waarschijnlijk de andere kant op dan ik.
5; Plannen zijn geen plannen, de regel waar ik me keer op keer weer aan weet te houden.

Dus zo!

Lieve mensen,
Ik houd jullie op de hoogte, ik reis mijn reis! 

OY OY OY, OZZIE, OZZIE, OZZIE!

p.s. Voor de mensen die willen weten hoe ’t met Sydney is; hij is ergens rond Adelaide voor fruitpluk werk. Ook weer een nieuw hoofdstuk, het gaat in ieder geval goed en hij had ook echt een prachtige trip tussen Darwin and there. Mooie dingen dus. Zou mooi zijn als ik hem weer in Nimbin aan de East coast zie.