Ik sloot mijn laatste blog af met de zin; plannen zijn geen plannen wanneer je reist. En dat is weer gebleken. Bali is het niet geworden, maar Alice Springs met mijn nieuwe auto wel. Nieuwe auto? Nieuw in de zin van voor 50 euro gekocht. Doet ik goed!

Sydney en ik hadden niet lang na mijn laatste blog onze geliefde Ford Falcon voor zo’n 3500 dollar verkocht. Al met al toch wel echt acht goede maanden geweest. Ook best bizar, auto verkocht en opeens moet ik die koleretas weer op mijn rug dragen, waar ik natuurlijk veel te veel in heb zitten aangezien ik altijd van alles gekocht heb en het nooit iets uitmaakte. Any way, goede tijden, mooie dingen en raar opeens zonder auto.

Bali is het niet geworden, maar waarom? Ik was toch vrij verzekerd dat ik wel zou gaan? De dag nadat we de auto verkocht hadden vertelde Maria, één van de familieleden at Mindil, dat ze 24 uur later naar Melbourne zou gaan en geen idee had wat ze met haar auto moest doen. Slim als ik ben offerde ik mezelf op om deze auto te kopen voor 100 dollar. Het is geen Ferrari, maar het rijdt. Het enige wat ik mis zijn: de autosleutels (ik start de auto met een mes, heb dan wel weer de sleutels om de deuren op slot te doen), geen registratie (betekent dat ik dus illegaal rondrijd, maar aangezien ik backpacker ben kom ik er wel mee weg) en dat ik een halve uitlaat heb (wat veel geluid betekent). In ieder geval zat ik dus opeens opgescheept met een auto. Bali bleek achteraf duurder dan verwacht en aangezien ik binnen drie maanden toch naar Azië ga, vond ik het beter om deze centjes te besparen. Daarbij komt dat het leven at Mindil te goed was.

Mindilleven
Het leven op Mindil heb ik nog niet beschreven, dus bij deze ga ik een poging wagen: We leefde hier met een groep van gemiddeld 30 man. Nederlanders, Engelse, Schotten, Ieren, Italianen, Belgen, Duitsers, Fransen, Australiërs, Canadezen, Amerikanen en ga maar door. Oftewel de halve wereld. In feite was het één groot gratis hostel, waar we in een park aan het strand leefden, daar ook buiten sliepen en het elke dag feest was. Na een tijdje leefde we hier als een familie. Samen opstaan, samen eten delen, voetballen, beetje kutten en ga maar door.

Tot zover één van mooiste tijden by far. Dit was wat ik van Australië verwachtte. Relaxen met mensen fulltime, sommige die zo af en toe wat gitaar spelen, goede gesprekken hebben, drinken en stoned worden, beetje zwemmen tussen de krokodillen en jellyfish, etc. Perfect en slecht te beschrijven, of misschien voor jullie te begrijpen. Hoe kan je nou zo erg genieten van 5 weken slapen in een bush terwijl je weinig nuttigs doet?

Eén van de mooiste dingen die we gedaan hebben als groep zijnde was ons schoolreisje naar Berry Springs, waar ik die avond de meest bizarre dingen gezien heb. In drie auto’s daarheen met 20 mensen. Was één groot feest daar en wat daar allemaal gebeurd is, laat ik buiten beschouwing. Was duidelijk zo’n ‘bij-zijn-moment’. Te stoere twee dagen. De titel van deze tekst stamt trouwens af van de Mindil Beach song die een paar geschreven hebben. Niet verkeerd…

Devils Marbles
Aanvankelijk was mijn nieuwe auto bedoeld om te gebruiken in Darwin zelf. Ergens een baantje te vinden, vanaf mijn thuis overal naartoe te kunnen rijden en een opslagruimte hebben voor de backpacks van iedereen. Vast werk was het weer niet geworden, zoals het vaak gaat tijdens mijn reis. Verder was alles wat ik gedaan heb in Darwin hangen at Mindil en nog meer hangen. Weinig spectaculaire verhalen voor jullie dus. Ik wist trouwens nog wel één keer binnen te sneaken bij Circus Moscow, wat ook echt heel stoer was. 

Uiteindelijk was er een kermis in Darwin waar ik en vele anderen van Mindil werk vonden voor een matig salaris (12 dollar per uur, alsof ik weer 14 jaar oud was). Dit was ook de dag dat Sydney mij en Mindil officieel ging verlaten om in een 4WD Kakadu NP nog eens grondig te doen, om daarna door te reizen naar Alice Springs en Uluru. Raar zo’n afscheid, maar je weet dat je elkaar niet lang daarna toch wel weer ergens ziet. Wil er toch even aan toevoegen; echt een hele stoere en mooie tijd die we hadden. Onvergetelijk.

Met het geld dat we op de kermis verdiend hadden, ieder een schamele 400 dollar, besloten we te proberen om met mijn auto naar Alice Springs te gaan. Ondertussen was Mindil Beach toch langzaam aan het leegstromen en werd het tijd om door te gaan. Waarschijnlijk zien we de meeste mensen van Mindil in Cairns toch weer. Met mij gingen Jamie, een gekke Schot, en twee Duitsers mee, Falk en Philip. We vertrokken samen met ’t busje van Elay, zijn hondje Gymley, een Franse gast Oliver en een Duitse dame Caroline. Allemaal van ons familie Mindil. 

De roadtrip naar Alice Springs was ook weer erg stoer. Niet extreem veel mooie dingen gezien, behalve Devils Marbles en wat hot water springs. Gewoon hippe dagen! Helaas zijn we één autobandje verloren en aangezien ik geen reserve wiel had, was het even kutten. In ieder geval heb ik nu een reserveband en heeft het me uiteindelijk te veel gekost. Aan de andere kant, als deze auto me weer terug naar Sydney weet te brengen, is it all goon voor 100 dollar en hier en daar wat extra’s. Zolang die uitlaat het maar houdt…

Ja, nu dus Alice Springs. Zit ik eindelijk midden in de woestijn! Had er toch meer van verwacht, er is amper rood zand om me heen, maar wel veel bomen. Hoezo woestijn? Daarbij komt dat het ’s nachts ook nog eens vriest, of in ieder geval dichtbij komt. Oftewel ik wil dus weer terug naar de kust. Ik heb ondertussen mijn oude travelmaat Guido weer ontmoet, die hier al veel te lang vast zit. Worden mooie dingen hier.

Eerst verwachtte ik ook Sydney weer hier te zien, maar nog niet 10 minuten in Alice krijg ik een belletje dat die doorreist naar Adelaide om vanaf daar door te vliegen naar de East Coast. Op het moment dat die me belde was hij bij de gigantische rots Uluru. Plannen blijven veranderen, blijkt nog maar een keer. In ieder geval toch wel een beetje jammer dat die alweer door is. Ik heb geen concrete plannen, behalve snel die verdomde steen te zien. Over geld maak ik me ook niet druk, ’t komt zoals ’t komt en uiteindelijk heb je hier niet zoveel nodig.

Menschen Menschen Menschen. Jullie vakantie zit er bijna op, ik ga nog lekker 4 maanden door. 

C ya in a bit!

Getekend,
David

p.s. Ben veel foto’s kwijt, beetje jammer. KCamera.