#2

Van hot naar her in Spanje

19-9-2010
Spanje
David Hielkema

‘Het is inmiddels alweer meer dan een maand geleden dat ik Schotland ingeruild heb voor Spanje. Ook wel de wolken voor de zon, of een goede kop thee voor een geweldige kop koffie. Een tijd waarin ik veel gezien, geleerd en gerealiseerd heb. Er zitten unieke en mooie momenten tussen. 

Het festival, Rototom Sunsplash, was één van de redenen waarvoor ik naar Spanje vloog. Acht dagen feest en veel ‘Love & Peace’ was het plan, al waren drie dagen genoeg hiervoor.

Enerzijds vond ik het tegenvallen. De commercie om het hele festival heen is te veel. En daarbij zijn hippies soms vrij nutteloos: waar staan de meeste nou uiteindelijk voor, weten zij het? Vrede, maar wat doen ze eraan? Velen zijn gekleed als hippies, maar waar is het hart met de gedachte? Doen ze het om ergens bij te horen, of omdat ze de wiet zo fijn vinden? Begrijp me niet verkeerd: elk mens moet individueel behandeld en beoordeeld worden, individueel zijn de meesten mensen prachtig, maar in groepen niet altijd.

Daarbij waren de concerten ook niet altijd even geweldig. Niet de sfeer als in een Paradiso waar een echte show wordt weggeven, er werd niet met het hart gezongen door de artiesten. En ook dat is deels te begrijpen wanneer je ziet hoe stoned en dronken het publiek erbij staat. 

Maar los van dit alles waren het een paar geweldige dagen. Tiiu en Oli, beiden bekend uit mijn Australiëtijd, waren aanwezig en zo waren er nog een x-aantal Ozziegangers die zij weer kenden, waardoor we een leuk groepje vormde. Het arme dorpje waarin het festival gehouden werd, Benicàssim, moest wel onder dit feestje leiden, en ik had hier ook zeker mijn aandeel in. Arme mensen die er wonen…

Tomatina
Na drie dagen reggae, rasta’s en feest besloten Oli en ik om afscheid te nemen van Fany en Tiiu. Het werd tijd voor het zuiden, met als eerste stop Valencia. We hebben in Valencia vier geweldige dagen gehad en wanneer ik eraan terug denk komt er een grote glimlach tevoorschijn op mijn gezicht. Tomatina, een jaarlijks terugkerend tomatengevecht met gemiddeld zo’n 130 ton tomaten, hebben wij mogen meemaken. Positieve karma kwam hierbij te pas, aangezien we voor ons vertrek naar het zuiden geen idee dat dit aan de gang zou zijn. 

In de sinaasappelstad, Valencia, heb ik een man leren kennen in een oude, stoffige, tweedehands boekenwinkel. Deze man kwam uit het dorpje Chulilla en raadde me aan om hier ook naartoe te gaan. In zijn gebrekkige Engels legde hij uit dat ik het wel mooi zou vinden. En hij had gelijk, na een dag liften met Oli (twee jongens/mannen (tja?) naar een dorpje in de middle of nowhere is vrijwel een onmogelijke missie), kwamen we terecht in een ravijn. Het was er werkelijk waar prachtig en ook nog vrij puur met weinig toerisme. Deze plekjes doen mijn hart sneller laten kloppen.

Rototom 2.0
Ik verliet Oli tijdelijk voor het weerzien van een oude liefde, Gen. Ik zou een paar zware dagen liften voor de boeg hebben, terugliften naar het noorden om haar te ontmoeten in Barcelona. Tenminste, zwaar is wat ik dacht…

Na zes uur liften en nog mijlen ver mijn destinatie, begon het donker te worden. Ik was de wanhoop nabij, met zwarte wolken boven, en een paar in mijn hoofd. Ik moest nog minimaal vijf kilometer lopen voordat ik de juiste snelweg zou bereiken. En dan loop je maar, met je hoofd omlaag, duim half op, wetende dat je met deze uitstraling over vijf jaar nog niet opgepikt gaat worden. Broek zakt van mijn kont, maar wat maakt het uit. Ik stink, maar de regen zal het later die nacht, wanneer ik langs de snelweg lig, wel wegspoelen. Auto na auto passeert, bestuurders kijken je aan alsof je gek bent, alsof je een walging voor de civilisatie bent. En dan gebeurt het, iets waarvan ik niet eens mag dromen; een auto stopt met drie dames erin die op weg zijn naar de laatste nacht van Rototom Sunsplash. Ze leggen me uit dat ze me wel gratis naar binnen kunnen krijgen en een minuut later zit ik met een biertje in mijn handen…

Na de laatste avond Sunsplash meegemaakt te hebben met mijn nieuwe Spaanse vrienden werd het tijd om mijn missie ‘Barcelona Gen’ te vervullen. De eerste auto die ik stopte bij de exitlaan van het festival, met daarin twee dames, gingen naar Barcelona en boden me direct de lift aan. Uiteindelijk heb ik een paar nachten bij ze overnacht, heerlijke paella van één van de moeders gehad, hebben ze me rond Barcelona geleid en bovenal ongelofelijk goed voor me gezorgd.

Barcelona
Tijd voor Gen. Zij aangekomen was het meteen erg gezellig en goed. De eerste nacht besloten we om op het strand te slapen, wat ik vrijwel altijd doe. We gingen naar slapen met al onze spullen om ons heen, maar zij stond enkel nog op met alles wat ze die nacht droeg. Twee keer die nacht zijn we beroofd, of eigenlijk is zij twee keer beroofd. Ik kwam er goed vanaf, al heb ik ook een iets beter systeem in het beschermen van mijn spullen. Haar reactie in de ochtend was geweldig: het zijn maar spullen. En zo is het ook. We zijn er niet te lang bij blijven stilstaan en na de aangifte werd het tijd om richting Granada te gaan, het was inmiddels de derde keer dat ik Spaanse kust gedag zou zeggen. 

Het liften verliep geweldig, een dame erbij helpt en zeker ook wanneer ze nog eens Spaans spreekt. Granada, bekend om haar monumenten en om haar universiteiten (vooral de universiteiten maken de stad zo levendig), was heerlijk. 

Op weg zijnde naar een park voor een slaapplek in Granada, na een lange dag rondgewandeld te hebben, ontmoette we een jongen zittend voor zijn huis. Waar ik normaal wel tegen wat stank en zweet kan, snakte ik deze avond erg naar een douche. Het waren lange dagen liften met veel zweet geweest.

Ik besloot het gewoon te proberen, ik vroeg hem of we misschien een douche konden nemen in zijn huis of dat hij iets anders wist wat gratis was. Hij had een leuke reactie, zijn verhaal was dat hij buitengesloten was van zijn eigen huis en moest wachten tot zijn kamergenoot terug kwam met de sleutels, maar geen idee had hoelang dat zou duren. Aangezien Gen en ik toch niks beters te doen hadden, besloten we hem een gesprek en sangria aan te bieden om de tijd in te vullen. Uiteindelijk hebben we drie nachten bij zijn vrienden, waar hij vaker was dan in zijn eigen huis, mogen slapen. Een fijn huis met mooie mensen. Hoe kan ik zeggen dat mensen niet mooi zijn wanneer ze me binnenlaten, dat is waar, al had deze groep echt iets speciaals.

Madrid
Van Granada naar Madrid, liften weer eenvoudig. We sliepen hier bij een vriendin van Gen en de stad beviel erg goed. Ik had er, en ik krijg telkens weer veel tegenspraak van iedereen die ik ontmoet, een beter gevoel bij dan bij Barcelona of Valencia. 

Van Madrid nog een dagje Toledo, ook een stad met grootse historische waarde, om hierna Gen te verlaten voor Portugal. Ik had 24 uur de tijd om Lissabon te bereiken en moest enkel zo’n 600 kilometer overbruggen. De deadline was er omdat mijn vader de volgende dag zou overvliegen voor een lang-weekend-bezoek. 

De dag verliep goed, had vrijwel direct een lift van een vrachtwagen die me in hartje Lissabon afzette, en die avond kwam er nog een positieve verrassing, Oli was er om met mij het nachtleven te ontdekken in de Portugese hoofdstad. Een goede binnenkomst in Portugal.

De volgende dag was het op tijd opstaan voor het bezoek van mijn vader. Ik heb drie dagen genoten. Los van het geweldige eten, een hotel en goede wijn (even geen 0,60 cent wijn), was het ook erg fijn om dichtbij mijn vader te zijn. Logisch. Het voelde als een korte vakantie, waarbij het vertrek van hem richting thuis toch wel een leeg gevoel geeft. Het was in ieder geval heerlijk.

Na het vertrek van mijn vader had ik nog een dag de gehuurde auto, luxe, luxe, luxe, voor mijzelf. Oli was nog steeds in Lissabon en hij had wat locals leren kennen die ons wel even de omgeving zouden laten zien. We gingen op weg naar Sintra en omgeving, maar vooral naar het kasteel van Sintra. De toegangsprijs, liefst zes hele euro’s, waren ons te veel. Daarop besloten we het kasteel te bestormen, of beter gezegd, binnen te vallen. Na een half uur klimmen, krassen overal en gescheurde kleren, waren wij geslaagd in deze missie. Er kunnen weinig mensen zeggen dat ze in de 21ste eeuw nog een kasteel hebben binnengevallen. 

Meestal voelt het reizen geweldig, is het geweldig, maar zo zijn er ook de momenten dat ik nadenk over het vervolg en wat ik voel. Veel dingen verrassen me steeds minder. De eerste keren liften en opgepikt worden gaven zo’n goed gevoel, dat goede gevoel is er nog maar amper. Net zoals het uitgenodigd worden door mensen om bij ze te blijven slapen, het wordt steeds minder speciaal. De waardering is echter, en zal ook nooit, minder worden. Het wordt tijd voor wat nieuwe impulsen, en of dat te maken heeft met omgeving, mensen of iets heel anders moet ik gaan uitzoeken.

Inmiddels is het tijd geworden om opzoek te gaan naar een boot richting Zuid-Amerika. Soms vraag ik me wel eens af waarom ik voor deze, toch relatief moeilijke, route gekozen heb. Een direct vliegtuig ticket was toch wel wat makkelijker. Ik ben benieuwd of het gaat lukken (vast wel), en zo niet zal er wel weer iets anders moois voor terugkomen. 

Als alles naar plan verloopt zal mijn volgende verhaal van een ander continent komen. Ik ga het meemaken, jullie gaan het horen!