Het is vier uur ’s nachts Nederlandse tijd. Er hangt een scherpe lucht in het vliegtuig waarvan mijn strot droog wordt. Het slapen wil maar niet lukken. De vermoeidheid wordt groter. Ik voel mij ellendig, ziekjes. En het is ook allemaal een beetje onzeker.

Nu, anderhalve dag later, zijn we aangekomen in Australië. Aangekomen bij het avontuur waar we zolang naartoe hebben geleefd. Eindelijk… De onrust is weg, het geluk is daar.

Woensdag 26 november – ochtend van vertrek
Ik ben opgestaan met een zware kop. Een kleine hangover. Het afscheidsfeestje van Ricky, die naar Oostenrijk gaat voor een paar maanden, was geslaagd, maar komt wel met de nodige consequenties. Tel daar nog eens bovenop mijn moeder die mijn kamer komt binnenstormen met de vraag of ik het al gehoord heb van Bangkok.

Ja, ik wist al van Bangkok af door een smsje dat ik eerder die ochtend heb ontvangen. Iets met een bezetting. Iets waardoor wij daar niet kunnen landen. Toegegeven: er waren nog te veel verdovende middelen in mij, om mijn laatste paar uurtjes in mijn eigen bed op te geven en mij hier druk om te maken. Nu moeders binnen is gekomen, kan dat niet meer. Het dringt nu echt door wat er aan de hand is.

Ik pak mijn telefoon op om te kijken hoe het met mijn vlucht zit. Ik bel de luchtvaartmaatschappij en ik krijg te horen dat onze stop-over in Singapore is en niet in het eerder geplande Bangkok. Onze vlucht blijkt één van de weinige vluchten te zijn die niet gecanceld is.

Woensdag 26 november – middag van vertrek
’s Middags moet ik dan maar eens mijn tas gaan inpakken. Wat waren de ouderen toch anders dan dat wij nu zijn, of misschien zijn wij gewoon echt van het laatste moment? In ieder geval weet ik dat onze ouders hun tas al tien keer hadden ingepakt voor hun reis, terwijl ik nog een begin moet maken.
Misschien hebben ze ook wel een beetje gelijk, want in mijn laatste Nederlandse uurtjes moet ik nog enkele keren de stad in om wat spullen te kopen. Aan de andere kant, wat zeuren ze nou? Het is toch allemaal goedgekomen?

Tas ingepakt, 16 kilo (!) en nog een laatste rondje door het huis lopen. Dag lieve hond. Dag mooie kamer. Ik heb alles mee. Op weg naar Schiphol.

Woensdag 26 november – avond van vertrek
’s Avonds rond vijf uur zijn we op Schiphol. Dat er wat vrienden zouden komen was ons bekend, dat ze er in zulke grote getale aanwezig zijn, had ik niet verwacht. Net zoals dat er nog wat andere bekende van mij zijn. Ik kan alleen maar zeggen: super en dank jullie wel!

Na het inchecken, een uurtje staan praten, werd het tijd om afscheid te nemen. Pfff: zes maanden geleden leek het een leuk idee, daarna een realistisch plan en nu doen we het gewoon. Ik had me nog niet beseft dat ik deze mensen echt lang niet ga zien. Afscheid nemen was op dat moment dan ook makkelijker dan ik had verwacht: het besef was nog niet helemaal daar. Maar toch, ook ik kreeg een brok in mijn keel en mijn ogen werden wat vochtig. Na de laatste ‘tot ooit’ wensen, na de laatste zwaai, stonden we dan eindelijk samen achter de douane.

Wat heb ik lang naar dit moment toegeleefd, wat had ik hier zin in. In de maanden voor deze reis heb ik gewerkt bij een hotel achter de douane bij Schiphol. Elke keer dat ik er liep en naar mijn werk ging, dacht ik: hoe ga ik hier lopen over een paar maanden, over een paar weken en tot slot over een paar dagen? En nu was het zover: ik liep er.

Ik vertelde Syd dat ik er met een dubbel gevoel liep. Door het afscheid, door het vertrek, door alles. Ik voelde me deels leeg, want we laten toch ons hele leven voorlopig achter ons.

Nog vlug langs mijn oude werkgever, om vervolgens ons eerste vliegtuig in te stappen. Aangekomen in Londen konden we op zoek gaan naar ons volgende vliegtuig. En wat hebben we het getroffen met datzelfde volgende vliegtuig: samen mochten we drie stoelen delen.

Van mijn moeder kreeg ik nog een envelop mee die ik pas in heb vliegtuig heb mogen openmaken. Ik heb dit zo’n kleine twee uur geleden gedaan (inmiddels is het vier uur ‘s nachts, Nederlandse tijd), waar ik alle rust had. Iedereen sliep, iedereen was rustig. Hier en daar wat gesnurk, maar ook dat bracht harmonie.

In de enveloppe heeft elk broertje een brief geschreven, net zoals mama en Gerard dat hebben gedaan. Dan komt het toch wel bijeen en besef ik veel. Nog meer vochtige ogen. Ik had het zwaar, maar het was ook het moment waarop ik echt realiseerde dat het is begonnen. Mijn eigen leven. Los van thuis. Mijn leven.

De verdere vliegreis gebeurde er weinig opmerkelijks. Het overstappen in Singapore verliep soepel en we hebben vooral genoten van het gratis eten en drinken.

Donderdag 27 november – aankomst
Aangekomen in Sydney, acht uur ‘s ochtends, zijn we zonder problemen de douane door. Het visum werd niet eens gecontroleerd, zo leek het.

Als we buiten aankomen, herpakken we onze tas even en trekken we onze zomerkleding aan. We hebben geluk. Er rijdt een bus voorbij die de richting het backpackers gebied van Sydney gaat. Door de stad rijdende, elk