Wat een tijd, wat een land, wat een verhalen. Drie weken geleden zijn we vertrokken uit Perth, maar het voelt als jaren geleden. We hebben zoveel meegemaakt en gezien. Australië zit tjokvol met mooie dingen. Ondertussen zijn we beland in een plaatsje wat ik omschrijf als ‘het leven zoals God het heeft bedoeld’, genaamd Broome.

Voor iedereen die mijn verhalen maar half volgt, dit waren de plannen: binnen ongeveer drie weken 4000 km oversteken tussen Perth en Broome, dit samen met twee Duitsers (Jörg en Jan) in de achterbak, alle leuke plekjes er tussenin zien en zoals altijd het beste ervan maken. Uiteindelijk is dit ook zo gegaan, alleen reisde we niet alleen met Jörg en Jan, maar we reisde met weet ik hoeveel ander auto’s die je overal tegenkomt. Elke stop weer, waardoor het voelt alsof je met één grote familie op weg bent naar de zonnigste kant van West-Australië. Best gezellig!

De eerste paar dagen waren stormachtig. Na maanden geen regen in Perth en omstreken begon het juist bij ons vertrek te stormen aan de hele West Coast. Letterlijk. En dit hielt de eerste paar dagen ook niet op. Tevens kwamen we na twee uur rijden door een stuurfout vast te zitten in wat zand aan de rand van de snelweg. Gelukkig, en hier is dit eigenlijk gewoon, stopte nog geen 20 seconde later de eerste auto die langskomt om ons eruit te halen. Zoals gezegd, een stormachtig begin.

Monkey Mia
Onze eerste destinatie was the Pinnacles Desert. Zoals de meesten mensen het beschrijven zijn het enkel stenen die in een bepaald gebied staan, en zo is het voor mij ook. Natuurlijk heeft het een bepaalde geschiedenis, waardoor het haar charme krijgt, maar deze zal ik jullie hier besparen. Toch kan ik het niet laten om dit te zeggen; wanneer je tig kilometer omrijdt voor een paar stenen, en je dan eindelijk bij de ingang van het park staat, dan is de toegangsprijs van 10 dollar krankzinnig hoog. Helaas bleek dat overal in West Australië de toegangsprijzen voor nationale parken belachelijk hoog zijn.

Na een paar dagen regen begon het langzaam op te klaren. Ondertussen waren we in Geraldton beland en hadden de Duitsers koehandel ontdekt. We stonden met koehandel op, we hadden er lunch mee, het was aanwezig tijdens de koffiepauzes en we gingen er mee naar bed. Koehandel (het is een tactisch kaartspel voor de niet altijd lezende) was de grote smaakmaker van onze reis. Nogmaals dank voor deze gift Guido!

De tweede grote stop was Kalbarri. Dit is ook weer een nationaal park met prachtige natuur, zoal de Lonely Planet het beschrijft. Ik beaam het. Helaas had de grote baas hierboven bepaald dat wanneer wij hier waren het juist weer moest gaan regenen. De vier uur wandeling ging dus niet door, waardoor we tussen de buien snel even de hotspots gingen bekijken. Prachtig, en dan met name ‘Natures Window’. Een must go voor ieder die naar OZ gaat.

De zon begon eindelijk weer te schijnen in Monkey Mia, waar je dolfijnen in ‘het wild’ kon zien en zelfs voeren. Vooral voeren klinkt goed, maar ze kozen mij niet om dit te doen! Vier keer gaan kijken, vier keer hetzelfde verdomde verhaaltje over die intelligente beesten horen en nog steeds mocht ik ze niet voeren. Ohhh, daar kan ik zo boos om worden! Gelukkig had Sydney wel de kans, wat mijn pijn verzacht. At least one of us. ’s Avonds weer lekker een kampvuur en genieten.

Stromatolieten
Zo ging het trouwens vaak. ’s Avonds een kampvuur, biertje erbij en lullen. Wanneer je met nieuwe mensen reist is het altijd even kijken hoe het klikt, wat hebben zij als ritueel en wat wij. Eten ze hetzelfde, zelfde budget en dit hele gezever. Gelukkig en eigenlijk ook wel natuurlijk klikte het goed en hadden we amper problemen. Het waren mooie tijden samen en genieten.

Iemand ooit gehoord van stromatolieten? Waarschijnlijk de jeugdige lezers onder ons helemaal niet en waarschijnlijk zo’n 90 procent van de oudjes ook niet. Het is het eerste leven op deze wereld, het is het begin van alles. Dankzij deze dingen bestaat het leven zoals het nu is, hun enige kunstje is dat ze soms zuurstofbelletje laten opstijgen. Niet veel bijzonders, maar dankzij dit zijn er groene bomen, kleurige bloemen, prachtige dieren en wij.

Deze stromatolieten zijn slechts op twee andere plekken in de wereld aangetroffen en dit is de enige plek in de wereld waar je er relatief dichtbij kan komen. Het is een bijzonder iets als je dit weet. Zelf lijken de stromatolieten niet meer op een paar stenen in de zee. Ze zijn primatief van aard, absoluut niet mooi of opvallend en niet meer waard dan een ‘Mmm’ als reactie. Toch, met de kennis erachter, is het een bijzonder iets om te zien en is het de anderhalf uur omrijden waard.

Whale Shark
Coral Bay staat bekend om haar, u raad het, koraal. Met ons gekocht snorkelapparatuur waren we allen dan ook benieuwd hoeveel visjes en koraal we konden zien. Het was er prachtig. Ik dacht altijd dat het mij nooit zo zou interesseren, maar wanneer je in het water ligt en samen met Nemo en al zijn vriendjes zwemt is het toch wel erg interessant. Ik lig in het water, zie al die visjes rond me heen spartelen en zink langzaam weg in mijn gedachtes. Erg relaxt!

Elke keer uit het water gekomen vertellen Jan, Jörg en Sydney trots allemaal wat ze gezien hebben. Ikzelf kan nog net het verschil zien tussen een schildpad en een vis, maar vraag mij niet om namen. Ik was dan ook heel trots dat ik als eerste een octopus heb gezien en dat ik later, in het nationaal park van Exmouth waar het koraal nog mooier is, tussen 5 mini-haaien heb gezwommen. Dit zijn reefhaaien, ongeveer 2 meter groot en vallen je normaal gesproken niet aan. Maar toch, het blijven haaien he…

In Exmouth heb je ook de mogelijkheid om met de grootste vis ter wereld te zwemmen, de Whaleshark. Zo’n zwemtour met deze vis is gelukkig en natuurlijk heel goedkoop, waardoor je absoluut niet de helft van je laatste geld moet uitgeven. Sydney en ik hebben dit gedaan en het was het meer dan waard. Ik ben zo blij dat we gegaan zijn, het is absoluut de hoofdattractie at the West Coast en weer absoluut een must do. Helaas was onze walvishaai ‘maar’ drie meter lang, verdomde teenager, terwijl ze kunnen uitgroeien tot twaalf meter. Maar het was het meer dan waard en erg kicken. Mooie dingen! Hiervoor ben ik naar OZ gekomen. Trouwens, we hadden geluk. Later met deze tour gingen we nog ergens zwemmen n Sydney en ik zagen een zeekoe! Echt superstoere beesten, en het komt zelden voor dat je heen ziet. Erg vet dus!

En dan hebben we nog maar één stop te gaan voor Broome, Karijini NP. Een park wat bekend staat om zijn gorges en watervallen. Een park wat door velen, onterecht, overgeslagen wordt. Een park waar ik tot so far veruit het mooiste uitzicht heb gezien in mijn OZ tijd. We hebben hier een paar dagen gespendeerd, en eigenlijk was het niet genoeg. Ik kan alleen maar zeggen: wanneer ik terug ben, bekijk de foto’s in ware resolutie, boek een ticket naar hier en geniet er zelf van. PRACHTIG. Op dit punt had West Australië mijn hart helemaal veroverd… wauw. De bergen, het koraal, de gorges, de watervallen en ’s nachts natuurlijk de sterrenhemel. Wauw…

Broome
Na drie weken reizen kwamen we eindelijk aan in Broome, een stadje waar ik niet meer had verwacht als elk ander relatief klein stadje in OZ. Maar na een paar uur hier zijn ben ik verliefd geworden op deze plek en zou ik hier zo maanden kunnen blijven plakken. We hebben het geluk dat we hier in de goede tijd zijn aanbeland, de droge tijd met weinig muggen en vliegen. Wanneer je elke dag de zonsondergang at Cable Beach (geprezen als één van de mooiste stranden ter wereld) hebt en de dagelijkse sfeer at Cable Beach, is het genoeg. Het is onbeschrijfelijk, kom hier en beleef het.

Overdag niks meer doen dan nodig, wat voor mij inhoudt lekker zwemmen, praten en voetballen. ’s Avonds met een grote groep eten en drinken en dus eigenlijk weer niks. Met mensen uit Israel praten over hun levenswijze en gedachtes, met Ieren een zoveelste fles wijn openen en met onze nieuwe Belgische vrienden grappen maken over de België en Nederland. Ook hebben we iets gezien dat heet ‘stercase to the moon (of zoiets)’ heet. Houdt in dat één keer in de maand, wanneer het volle maan is en het eb is, een trap naar de maan is. Erg mooi! Deels door dit alles denk ik er weer steeds meer aan om langer te blijven in OZ, gedachtes spoken door mijn hoofd… Het leven is goed, het leven is hier zoals God het vast en zeker heeft bedoeld.

En zo ben ik drie weken na Perth miljoenen foto’s verder, duizenden verhalen verder, honderden gedachtes verder, tientallen nieuwe kennissen verder en een paar vrienden verder. Het leven is goed!

Ergens volgende week vertrekken we naar een fruitpluk gebied, maar niet voordat ik nog een echte Aboriginal tour heb gedaan. Gelukkig is die tour gratis…. not. Maakt allemaal niet uit, met 100 euro kan je weken overleven hier (gelukkig heb ik nog wel iets meer en red ik het wel, hoe dan ook). Daarbij is dit iets wat ik echt wil doen, de geschiedenis van de aboriginals én hoe zij nu leven, interesseren me steeds meer sinds mijn tijd vordert en ik zie er erg naar uit.

Geniet van het leven mensen, dat doe ik ook!