Dag één in Tasmanië: we hebben de radio gehaald en we hebben een verblijf gevonden met de leukste en vooral liefste mensen uit Tasmania.
Dag twee in Tasmania: werk zoeken, nog zonder resultaat. We blijven bij dezelfde familie overnachten. Het is er erg gezellig.
Dag drie in Tasmania: familie heeft werk voor ons gevonden en we zijn uitgenodigd voor een buurtbarbecue, plus dat we vip-kaartjes krijgen voor een openlucht symfonie in Launceston.

Ja ja, het echte leven is voor ons weer begonnen. We hebben de goon, het stadsleven, het uitgaan, het bezoeken van een bioscoop om drie films achter elkaar te kijken en nog veel meer leuke dingen ingeruild voor de natuur, een nieuwe roadtrip, geldbesparing en meer zekerheid van werk. We zijn aanbeland in een nieuw hoofdstuk van onze reis: Tasmanië.

Miniatuur Nieuw-Zeeland
Het eiland, ongeveer drie keer zo groot als Nederland, wordt door veel mensen betiteld als het miniatuur van Nieuw-Zeeland. Dit komt doordat het ongeveer hetzelfde klimaat kent en ook de natuur erg op dat van Nieuw-Zeeland lijkt. Het komt goed uit, want zoals ik het nu bekijk zit NZ zelf er voor mij niet in.

Waardoor opeens het directe vertrek naar Tasmanië? Elke keer was het weer hetzelfde verhaal wanneer we op zoek waren naar werk in Melbourne, we zouden wel gebeld worden als er werk was. Op zich zitten Sydney en ik qua geld nog goed, we kunnen dan ook makkelijk een paar maanden door zonder werk. Toch zitten er meer voordelen aan vast om nu te gaan werken dan wanneer we bijna geen geld meer hebben.

Eén daarvan is dat het goed uitkomt in verband met de Great Ocean Road die we graag met Raphael en Mario willen doen. Zij zijn eind Maart terug van Nieuw-Zeeland, waardoor we tot die tijd kunnen werken en nog een prachtig gebied, tenminste dat schijnt Tasmanië te zijn, van Australië kunnen zien. We zijn hier aan het survivallen met Guido en de Armeense Nederlandse Arsjak (Sjaak, Sjegg, Said, Ashie of één van die andere namen die onze nieuwe Chef heeft).

Nog even snel terug voor onze aankomst op Tasmanië. Heb ik jullie iets belangrijks te vertellen? Het enige nog semi-interessante is dat we van een man de uitnodiging kregen om onze was bij hem thuis te draaien. Erg aardig en hebben we natuurlijk gedaan! We hebben nog de hoogste toren van Melbourne beklommen (beklommen, beklommen.. met een lift die ons binnen 10 seconde 90 etages omhoog bracht) en we hebben nog meer goon gedronken. Nee dus, niet echt iets belangrijks. Het was een heerlijke tijd in Melbourne en ik vind de stad misschien nog wel leuker dan Sydney, een echte studentenstad. Misschien ben ik ooit wel als student terug te vinden, je weet het maar nooit…

Gloria Jeans
Na een emotioneel afscheid van onze nieuwe Canadese vriendin Nicole, van onze Duitse vriend Andreas en van wat anderen jakhalzen, stond ons een boottrip van zo’n elf uur te wachten. We zijn gegaan met een Ferry, waardoor we tot nu toe onze o zo lieve en betrouwbare auto mee konden nemen. Tip: ga niet een hele zak snoep en een hele zak chips opeten in combinatie met heel veel Cola Vanille, je kan er namelijk misselijk van worden. Het ging net aan goed…

Vroeg in de ochtend aangekomen op Tasmanië hadden we een missie: Sjaakie had via het internet mogelijk werk gevonden waar we snel aan de slag konden. Je moest je voor dit werk aanmelden bij een uitzendbureau in Launceston, de tweede grootste stad van dit eiland. Daar aangekomen was het negatief nieuws voor ons, we moesten tot 10 maart wachten tot er werk was. Aangezien het toentertijd 18 februari was, hadden we hier geen zin in. Wat we wel gingen doen?

Eerst was het tijd voor een kopje koffie bij Gloria Jeans, we hadden immers een zware nacht achter de rug met weinig slaap en we moesten onze plannen voor de komende weken maken.

Eerste plan: ijscowagen kopen en ons inkomen hiermee verdienen en zo door heel Tasmania reizen.
Tweede plan: Doen alsof we van een Nederlands televisieprogramma zijn en onderzoeken hoe gastvrij Tasmania is. Voor degene die het progamma ‘Hoe gastvrij is …’ met Eddy Zoey kent, ongeveer dat idee. Ook TMF had ooit zo’n programma, ‘Trip Around the World’. Twee gasten die een camera hebben en doen alsof ze heel bekend zijn in Nederland en nu de wereld willen veroveren. Het leuke is dat iedereen je gelooft zolang er een camera in de buurt is en je een goed verhaal hebt. En zo werd het van een grap een serieus plan. Het enige wat we nog misten was een professionele camera. Eindplan was uiteindelijk dat we studenten waren en met ons eindproject voor school bezig waren, onze camera kapot is gegaan en we een nieuwe zochten zodat we ons project konden voortzetten. Zo hadden we nog veel meer details, maar die zal ik jullie besparen.

We hebben op het internet gezocht naar camera’s, maar er was niks binnen ons budget te vinden. Daarna hebben we wat adressen van tv stations opgezocht, misschien hadden zij namelijk wat oude camera’s voor een leuk prijsje of camera’s die rijp waren voor de vuilnis.

Radio ABC
De eerste zender waar we naartoe gingen was ABC, maar toen we daar aankwamen bleek het een radiozender te zijn. Toch gaven we het een kans en we deden ons verhaal aan een jonge tante. Deze zelfde jonge tante haalde er een wat oudere tante bij, die haar eigen radioprogramma had. Niet veel later zaten we in een studio waar we werden geïnterviewd, tenminste Guido en ik werden geïnterviewd.

Wij vertelden ‘precies’ wat onze situatie was en vroegen of mensen ons wilden helpen. Het zou later die dag worden uitgezonden, maar of dit ook echt gebeurd is: ik weet het niet. We hebben zelf niet geluisterd naar de radio en hebben er later geen reactie meer op gehad, maar of het uitgezonden is of niet: wij hebben er erg hard om gelachen en erg van genoten. We hebben na ABC nog bij een andere tv-zender geprobeerd een camera te ritselen, maar ook hier hadden ze niks. Later is er niks meer van dit plan gekomen, dit door wat we de komende avond tegenkwamen…

Het was 6 uur, hadden nog niet gegeten en we zijn onze vorige roadtrip nog niet vergeten. Waar we daar eindigde met op deuren kloppen om te blijven overnachten, gaan we er hier gewoon mee door. Zeker wanneer je niet direct in de natuur met veel beschutting zit, is aankloppen veel makkelijker. En daar stond een huis, ergens mooi boven de andere huizen uit… Waarom ook niet proberen? Terwijl Guido en ik naar boven lopen om te gaan vragen of we ons tentje in de tuin mogen opzetten, zeg ik dat dit huis waarschijnlijk net iets te hoog gegrepen is voor ons. Het zag er van een afstand erg goed uit.

Wendy 
Ik zat er helemaal naast. We werden warm binnengehaald, mochten onze auto parkeren in de tuin en er ons tentje opzette. We konden er koken, kregen een douche aangeboden en begonnen te praten over hoe en wat. Moeder heet Wendy, vader heet Bernard, kinderen heten Dylan (14 jaar), Chelsea (10 jaar) en Savana (8 jaar). Er hangt een warme sfeer in het huis, het zijn echt lieve mensen. Wendy is duidelijk de baas in het huis en ze is zo gek als een prei, maar leuk gek. Ze houdt trouwens niet van foto’s, vandaar dat ze er zo opstaat…

Blijkbaar kiezen we elke keer weer de goede huizen uit, of misschien is het ook wel zo dat veel Australiërs zo zijn… Any way: na een film gekeken te hebben met vier man in één tentje (heerlijk zo knus als we tegen elkaar aan lagen), The Curious Case of Benjamin Button (erg goede film), gingen we lekker slapen.

Donderdag 19 januari: We staan op, ontbijten en praten nog even met Wendy over hoe en wat. Zij beloofd ons om even rond te bellen en vrienden te mailen of iemand ergens werk heeft en biedt ons aan om ’s avonds terug te komen. Wij vertrekken die ochtend zelf ook om opzoek te gaan naar werk. We zijn wat vineyards afgegaan, maar overal kregen we hetzelfde antwoord: over enkele weken is er werk, dan zijn de druiven rijp om geplukt te worden.

Ook proberen we het bij wat uitzendbureaus en andere plekken waar we fruit als appels en pruimen kunnen plukken, maar weer kregen we overal hetzelfde antwoord. Laat in de middag teruggekomen bij de familie staat er een hele tas met eten voor ons, de moeder van Wendy heeft dit gekocht. Maar oma heeft niet alleen eten voor de komende weken gekocht, ook heeft ze beloofd dat ze het hele land zou afbellen om werk voor ons te vinden. Ze had ons toen nog niet eens ontmoet…

Vrijdag was het ongeveer dezelfde soort dag als donderdag, alleen in plaats van werk zoeken hingen we een beetje rond in het stadje en hebben we de toerist uitgehangen door wat bekendere plekjes te bezoeken. De avond weer vroeg terug, omdat de zus van Wendy langskomt en zij ons ook wil zien en spreken. We zijn rond vier uur terug en Wendy heeft goed nieuws voor ons: haar moeder heeft werk voor ons gevonden. We gaan bomen planten! Wij blij en we kunnen maandag direct beginnen. Helemaal leuk! Niet veel later komt haar zus binnen.

Jehova
De zus van Wendy die spoort echt niet, wel heel aardig, maar niet leuk gek als Wendy. Haar man is 80 jaar, zij is 40. Ze hebben elkaar ontmoet terwijl zijn vrouw aan het overleden was, terwijl zij zijn vrouw behandelde als verpleegkundige (snappen we het nog?). Ik zal hier niet direct over oordelen, liefde kan immers op zoveel manieren lopen, maar de hele situatie en hoe zij het beschreven kwam raar over. Verder is ze Jehova-getuigen, niks mis mee natuurlijk, maar onder het gesprek dat we hadden is ze ons ook aan het overhalen om Jehova-getuigen te worden. Ze vertelt ons dat ze gebeden heeft dat haar God voor ons werk vindt en deelt ons mee dat dát de reden is, dat het gelukt is. Maar toch: een lieve vrouw, ook weer veel eten voor ons mee en nodigt ons uit voor zaterdags openlucht symfonie waar ze VIP kaartjes voor heeft. Wij beloven langs te komen.

We kregen het aanbod om het weekend ook bij de familie te blijven slapen en de dag erna mee te gaan naar de buurtbarbecue om wat “chicky babes” te ontmoeten, en tja: het was er heerlijk, ze hadden werk voor ons gevonden en we hadden nog een weekend voor de boeg. We besloten dan natuurlijk ook om het te doen. Tot nu toe kregen we zelfs elke dag gratis eten en drinken, ontbijt tot avondmaal.

Zaterdag zochten we onze weg richting de bekende Cliffey Falls. Het water was er ijskoud en de waterval was niet imponerend, maar alsnog was het niet verkeerd. Het gekke is: je ziet hier zoveel mooie dingen, dat watervallen als deze steeds minder voorstellen. We, of ik in ieder geval, beginnen erg verwend te worden. Op tijd terug bij de familie om ons voor te bereiden op de barbecue, komt oma nog even langs. Gepraat, erg bedankt en we gaan op weg naar de barbecue. Hier was het gezellig, waren we meer dan welkom en het eten was superieur! Van alles stond er: je kon kiezen tussen 30 verschillende desserts. We hebben wat adresjes gekregen waar we kunnen fruitplukken en hebben nog met wat mensen gepraat, erg gezellig. Hierna op weg naar het openlucht symfonie. Het beviel me goed, erg mooie muziek, en een goede inleiding van ons zaterdagse ritueel. Want ja, ’s avonds was het uitgaan in dit vredige plaatsje. Ik was de Bob, het was een gezellige avond uitgaan!

Zondag was ons laatste dagje bij de familie. We hadden aangeboden om het huis te schilderen, ze waren er zelf ook al mee begonnen, en ze vonden het een goed idee. Het was het minste wat we konden terug doen na wat zij allemaal voor ons hadden gedaan. Hard werken die dag, om ’s Avonds een heerlijke afsluitende barbecue te hebben. Waren nog wat vrienden van hen overgekomen, helemaal leuk weer allemaal!

Bomen
Aangezien ik alweer over de 2000 woorden zit en veel te veel details vertel, zal ik de laatste week in één alinea verwerken. Het werd niet bomen planten, maar bomen snoeien. Het is verdomd hard werken, je krijgt per boom betaald en je moet er echt een bepaalde techniek voor hebben. De eerste dag verdiende ik rond de 50 dollar, maar op mijn hoogtepunt haalde ik rond de 130 dollar. Het is 7 uur ’s ochtends aanwezig zijn en je bent als het meezit rond half 5 ’s middags terug. Je gaat met een Land Rover ergens ver de bushes is en dan is het bomen snoeien geblazen. De laatste dag was het met een ladder 5 meter de hoogte in klimmen en dan alle takken eraf halen. Het geeft op zich wel een vet gevoel (de eerste paar bomen dan) en het zijn eigenlijk ook wel foto’s waard, maar om nou weer mijn camera naar mijn werk mee te nemen… Drie maanden alcohol drinken en dan dit werk, het is onnatuurlijk. Ik was blij dat het weekend werd. Echt weer even bikkelen en niet mijn soort baan, toch alle dagen gewerkt en ik blijf dit doen tot ik een andere baan heb.

We hebben namelijk net, het is inmiddels hier zaterdag en we zijn weer uitgekomen bij het heden, gesolliciteerd bij een vleesfabriek en waarschijnlijk hebben ze daar werk voor ons. We krijgen er beter betaald en het is minder fysiek werk.

En dat was het dan alweer. Ik dank ieder erg voor het lezen van mijn blog, hopelijk is het jullie tijd het waard! Wij gaan verder genieten (en werken). Het is heerlijk dat je tijdens een roadtrip zoveel meemaakt, waarmee ik niet zeg dat het stadsleven saai is. Het is allemaal genieten en heerlijk! En wie had nou een jaar geleden verwacht, toen ik nog niet eens wist dat ik naar Australië ging, dat ik dit allemaal ging meemaken? Zulke ervaringen, nu al onvergetelijk. Nog even als laatste, en dan heb ik heel veel dingen hier weggelaten, ik heb weer een paspoort!