#10

Ons tijdelijke levens als miljonairs

3-2-2009
Melbourne
David Hielkema

Daar ben ik alweer. Niet zolang geleden heb ik jullie over onze geweldige roadtrip verteld en wat onze plannen voor de komende weken zijn. We zijn in Melbourne en het is er heerlijk, beter dan mijn verwachtingen. We leven hier als goden, als miljonairs op het moment. En het is goed, verslavend vooral. Ik heb al bijna een maand niet zelf meer gekookt, hoe gaat dit verder?

Voordat ik naar Australië ging heb ik nooit echte research over het land gedaan. Ik ging er naartoe met de instelling: we zien wel. Wat leuke witte stranden bezoeken, feesten, grote steden af en werken. Gewoon een jaartje weg uit Nederland. Nu ik er ben is deze instelling deels veranderd. Ik ben hongerig om het land te zien, elk stukje ervan. Om later geen spijt te hebben dat ik dat en dat stukje natuur vergeten ben, dat ik die ene grot of waterval niet gezien heb. Bij Melbourne had ik het gevoel dat het een veredelde grote stad is die wegens de geschiedenis wat aanzien heeft, en zeker nooit leuker zou zijn dan Sydney.

Kamperen in de stad
Ik ben nu een paar dagen in Melbourne en geloof me: het is een heerlijke stad. Het centrum van de stad leeft ’s nachts veel meer dan bijvoorbeeld Sydney, het is meer aan het strand en er hangt een betere, maar vooral meer relaxtere sfeer. Beste manier om het uit te leggen, er hangt een veel meer Australische sfeer. Er is hier ook veel meer jeugd, Melbourne is niet voor niets dé studentenstad van Australië. 

Het afscheidsdiner op 24 november, ik zie het meer als afsluiten van een goede tijd, want we zullen elkaar in Melbourne absoluut nog blijven spreken, met de groep van onze roadtrip hebben we uiteindelijk in Melbourne gedaan. Lekker naar een Italiaan met goede pizza’s, lasagne en een fles wijn, zoals beloofd. Chris, Guido en Kai hadden andere plannen voor de komende dagen in Melbourne, waardoor wij met Raffie en Mario overbleven. Eerder probeerden we al een slaapplek voor onze Duitse vrienden te vinden. Wat bleek? Alle hostels volgeboekt. We kwamen uiteindelijk tot één oplossing: aanbellen bij mensen of ze in hun tuin mochten kamperen. Ergens in de middle of St. Kilda, dé wijk voor backpackers, vonden we een gigantisch huis waar onze vrienden toestemming kregen om hun tentje op te zetten.

Aangezien het zaterdag was en we in Melbourne waren, werd het tijd om op onderzoek uit te gaan hoe het uitgaansleven hier is. Na twee boxen goon gekocht te hebben en een oude bekende uit Sydney tegen het lijf gelopen te zijn, gingen we met een goede slok op richting de McDonalds om vervolgens naar een club te gaan. Ik kan me niet precies herinneren hoe het bij de Mc allemaal gegaan is, maar op een gegeven moment stond ik daar te springen op Duitse liedjes die ik luid meezong. Niet veel later was het Sydney, Raphael of Mario die in gesprek was met wat Aussies. Samen met hen gingen we naar één of andere club waar ik niet veel aan vond, maar uiteindelijk het beste einde had.

Dj’tje spelen
Sydney was met wat de Aussies eerder al vertrokken naar het strand, waardoor ik met de Duitsers overbleef. We gingen voor de laatste keer naar binnen om nog even rond te kijken, tot ik een mengpaneel midden in de zaal onbeheerd tegenkwam. De DJ zelf stond ergens ver hier vandaan te draaien, waardoor hij niet bij de volumeknop kon. En waarom zou ik niet zo sociaal zijn om hem even te helpen hierbij? Wat assistentie kan toch geen kwaad, en ik deed het ook nog eens voor niks. Er was één wit knopje en die vroeg er echt om om ingedrukt te worden. Het is zo heerlijk om iedereen gewoon zien door te dansen terwijl de muziek uitstaat. Naast het mengpaneel stond nog een ander mengpaneel, met een zeil erover. En tja, we hadden zoveel plezier in het DJ te spelen, kon ik het niet laten om het zeil eraf te halen en hier ook gebruik van te maken. Wat het allemaal inhield weet ik niet, maar twee seconde later stond de hele zaal met hun handen op hun oren wegens te hard geluid. Het was geweldig om te zien en ik heb er echt tranen gelachen.

Ik denk dat we er wel tien minuten hebben gestaan, voornamelijk Raphael en ik. De mensen om ons heen konden er ook erg om lachen, helaas de bewaking niet. Na ons speelkwartiertje werden we eruit gezet. We hoefden niet eens te lopen naar de uitgang, getild als koningen waar iedereen voor ons aan de kant ging haalde we de uitgang. Ergens kan ik het ook wel begrijpen.

Australian Open
De volgende dagen waren gepland voor een bezoek bij een bekende van mijn vader, Rick Ball. Daar laat in de middag aangekomen stond ons een heerlijke barbecue te wachten met wat ijskoude biertjes. Het zag er naar uit dat we komende tijd nergens over te klagen zouden hebben mochten we hier blijven overnachten. Het huis is formidabel, je hoeft de foto’s maar te bekijken en je begrijpt het. Maar ook de mensen die erin leven zijn super. Rick heeft een vrouw, Nicky, en twee kinderen, Josh (14 jaar) en Bridget (9 jaar).

We mochten inderdaad overnachten bij ze en we kregen onze eigen kamer met alles erop en eraan. Het bed is zo heerlijk hier. De week verder was gezellig, al hebben we hen niet al te vaak gezien. Rick moest weer werken, kinderen weer naar school en Nicky was ook met van alles en nog wat bezig (al heb ik geen idee wat, een type van Gooische vrouwen). Niet dat het ons heel slecht uitkwam, wij hadden die week ook al wat plannen: ziekenhuis voor mijn voet en Sydney zijn oorontsteking. Resultaat is dat ik rust moet houden, plus dat ze naast het losse botje ook een scheurtje ontdekt hebben ergens anders in mijn voet. Er bestaat een kans dat ik over tien à twintig jaar last van mijn voet kan krijgen, maar desalniettemin heb ik toestemming gekregen om weer te voetballen. Sydney heeft druppels en is weer herstellende van zijn oorontsteking. Ook brachten we een bezoek aan de Australian Open.

Samen met Chris en Guido besloten we donderdag hierheen te gaan. Een zonnige dag, het was 44 graden. De derde heetste dag ooit in Melbourne hoorde we achteraf, en met deze temperatuur besloten de umpires dat er geen wedstrijden gespeeld werden op de buitenbanen totdat het wat afkoelde. Helaas weinig wedstrijden gezien, maar wel aan de sfeer van Australian Open geproefd. Aangezien Rick voor elke wedstrijd kaartjes heeft, konden we mooi met zijn BMW terug naar ons tijdelijke, lullige villaatje. Niet verkeerd.

Vakantiehuisje
Het werd weekend en we werden uitgenodigd voor hun vakantiehuisje, maar zoals ik al verwachtte was dit ook niet zomaar een huisje. Hier ook een zwembad, veel te veel televisies en allemaal andere luxueuze artikelen. Het ligt in Port Sea, net iets buiten Melbourne en één van de duurste plaatsjes in de buurt. Daar vrijdagmiddag aangekomen gingen we naar de pub: kannen bier op tafel en kies maar uit het menu wat je wilt. Daarna een wandeling over het strand om vervolgens terug te keren naar het huisje dat 100 meter van het strand ligt. Nog wat televisie kijken, Australian Open natuurlijk, en richting bed.

Zaterdag werd het tijd voor één van Australisch meest gewilde surfersstranden. Samen met Rick, Bridget en een vriendinnetje waren we hierheen gegaan. Toen ik terugkwam vertelde ik met trots tegen Josh dat ik de golven heel hoog vond, waarna ik direct gecorrigeerd werd door Rick en het niks was vergeleken met normaal. De golven komen gemiddeld tot 3 meter hoog, vandaag was het ongeveer 1 meter.

Zoals altijd is er op zaterdag één ritueel waar niet van afgeweken mag worden: uitgaan. Eerst nog een goed etmaal, wat biertjes en tennis kijken. Het uitgaan in Port Sea was oké. Als je met z’n tweeën bent is het toch wat minder dan met een groep, zeker in een kroeg waar iedereen elkaar kent kom je er moeilijk tussen. Niks bijzonders gebeurd, er waren vooral veel te rijke en dronken jongeren die er rondliepen.

En dan komen we uit bij het heden. Ik zit in de auto op de weg terug naar het huis van familie Ball en we blijven hier nog één nachtje. Daarna gaan we waarschijnlijk richting Philip Island, niet heel ver hier vandaan, met Chris en Guido voor een paar dagen. Vrijdag is het plan om met Rick en Josh naar een cricketwedstrijd te gaan, aangezien ze willen bewijzen dat het allesbehalve een saaie sport is. Ook is de kans groot dat ze ons een uitnodigen voor een wedstrijd Aussie Rules, en ik verheug me vooral daarop.

Hoe moet ik de komende tijd tegemoet gaan? Zoals Sydney al zei hadden we tijdens de roadtrip onze eigen chef en hulpjes, bij familie Ball was het ook elke dag goed eten en ik heb de afgelopen twee weken bijna altijd een bed gehad met een wc en een douche er naast, oftewel: kan ik nog wel zonder luxe leven? Gelukkig heeft Sydney ook nog een contactje hier in Melbourne waar we wellicht terecht kunnen. Zou fijn zijn om ons luxe leven een beetje op peil te houden.

De plannen voor de komende weken: Philip Island, werken, een voetbalclub zoeken waar ik voor een tijdje kan meetrainen (Rick heeft hier en daar contacten, mogelijkheid bestaat zelfs dat ik bij één van de beste team in Australië kan meetrainen, al ga ik daar niet vanuit) en weer goed uitgaan. Verder zijn er wat bekende die we in Sydney ontmoet hebben, daar moeten we natuurlijk ook de benodigde biertjes mee drinken!