Eerder dit jaar verscheen er een verhaal waarin ik vertelde dat ik niet wist wat ik komend schooljaar, inmiddels het huidige jaar, moest gaan doen. Voor de mensen die dat gelezen hebben: ik heb mijn keuze gemaakt.

Al meerdere jaren ben ik er van overtuigd over de vervolgopleiding die ik wil gaan doen. Het laatste schooljaar ben ik echter steeds meer gaan twijfelen of ik die opleiding direct na het behalen van mijn havo-diploma moet gaan doen of eerst nog een jaar moet wachten. De school van journalistiek trok me altijd al aan, maar ook het reizen, de wereld verkennen, is een steeds interessantere optie geworden.

Ik heb mijn keuze een maand voor mijn examens gemaakt. Toegegeven: ik heb mij wel aangemeld voor de school van journalistiek, maar ik werd er niet direct voor toegelaten. Alleen via een loting kon ik hier nog terecht komen, maar ik heb me voor die loting al uitgeschreven. Ik kon mij namelijk niet indenken in de mogelijkheid dat ik wel werd toegelaten via de loting en dan moest kiezen tussen de school waar ik al jaren naartoe wil, of de reis waar zoveel moois te beleven is.

Toen ik hoorde dat Sydney definitief koos om te gaan backpacken, was de keuze voor mij ook snel gemaakt: de wereld verkennen.

Roadtrippin’ Australia
Voor iedereen die een leuke grap denkt te maken: ik ga samen met Sydney naar Sydney. Gelukkig heeft Australië meer steden, want we zullen ook te vinden zijn in Melbourne, Perth, Darwin en alle kleine en grote steden die hier tussenin en omheen liggen.

We zullen eind november vertrekken en tegen die tijd moeten we alles geregeld hebben voor deze reis. Gek genoeg is het niet zo makkelijk als wij in eerste instantie dachten. We kunnen niet zomaar een ticket boeken en het wel zien. Het is geen vakantie van een paar weken waarbij we de auto pakken en denken: ‘Het komt wel goed, nu lekker een biertje en genieten.’

We zullen een ticket boeken waardoor we een jaar uit Nederland kunnen wegblijven. Of we dat ook gaan redden en volhouden, durf ik nu nog niet te zeggen. Het is nogal wat, want in die zin zijn we toch nog ‘maar’ 18 jaar. Ik heb er wel veel vertrouwen in, wanneer je eenmaal aan die vrijheid proeft, denk ik niet dat je het snel zal loslaten.

In Australië zullen we gaan rondreizen, hier en daar gaan werken om weer naar de volgende plek te reizen, mensen ontmoeten, aan het strand liggen, en vooral genieten. We denken eraan om een auto te kopen, maar ook daar zitten weer nadelen aan. Gelukkig is de benzine in Australië wel goedkoop en zeker wanneer je met z’n tweeën bent, is het goed te doen.

Australië zal geen luxe vakantie worden, verre van zelfs. Overigens hoef je er ook niet vanuit te gaan dat we nu als twee zwervers gaan leven die voor een maaltijd ongelooflijk hard hun best moeten doen. Nee, ga er vanuit dat we een leven leiden dat voornamelijk bestaat uit geluk en plezier. Tenminste, zo zie ik het voor me. Het ontmoeten van nieuwe mensen, nieuwe natuur, nieuwe gedachten: een totaal nieuwe cultuur, een totaal nieuw leven.

Gewoon doen
Veel mensen zijn sceptisch over ons vertrek uit Nederland. ‘Is het wel verstandig?’ ‘Zijn jullie niet te jong?’ ‘Kan je het niet beter na je studie doen?’ Ach, misschien. Wie heeft de antwoorden? Leuker om te horen zijn de enthousiaste reacties: ‘Geweldig, gewoon doen!’ ‘Je hebt er een geweldige leeftijd voor en daarnaast nog een heel leven voor je.’ ‘Wat mooi dat je dit doet!’ en ‘Ik heb het zelf altijd al willen doen, maar het is er nog nooit van gekomen. Achteraf gezien heb ik er spijt van, daarom echt super dat je dit doet.’ Ja, die laatste horen we vaak.

Misschien ligt het ook aan onze instelling waarmee vertrekken, waardoor sommige mensen wat twijfelachtig zijn. We gaan niet met een reisorganisatie, waar je gegarandeerd bent van werk her en der, van een slaapplek, waar van alles voor je geregeld wordt. Wij zien wel wat er gebeurt. We willen niet verplicht zijn om binnen een paar maanden ergens te zijn. We willen het op onze manier doen. Het motto dat hierbij past, is: Gewoon doen.

Ik hoor hier en daar al om me heen: ‘Jullie gaan weg als twee jongens, komen terug als twee mannen.’ We zullen het zien.

Wanneer we terugkomen, als alles volgens ons enige plan loopt, is het november 2009. Dat zal betekenen dat ik pas weer in 2010 ga studeren, dan ben ik 20 jaar. Dit geeft de gelegenheid om eerst nog een paar maanden in Nederland te werken, om daarna een goede kamer in de buurt van mijn studie te zoeken. Maar zoals de tijd al aangeeft, dat is pas over twee jaar.

Eerst staat er een heel ander avontuur te wachten, hopelijk één van de mooiste ooit uit mijn leven. Ik durf niet te zeggen wat we allemaal in Australië gaan meemaken, het zou de verwachtingen te hoog maken, maar stiekem hoop ik op de mooiste dingen.

We zullen zo af en toe een verhaaltje over hoe het er is en wat we allemaal gedaan hebben online zetten.

Voorlopig is het nog geen eind november en moet er nog heel veel gebeuren willen we daadwerkelijk vertrekken. Ik heb het al vaker gezegd: Ik heb wel zo’n grote mond, en zoveel plannen, maar nu wordt het tijd dat ik het ga waarmaken.

Ik werk de laatste maanden hard, maar de komende maanden moet ik nog drie keer zoveel harder werken, wil ik het geld hebben om hier te vertrekken.

Tot snel!