Albany, Albany? Wat was het ook alweer? Een shithole.. zo kan ik het wel noemen. Het enige goede hier is dat de alcohol erg goedkoop is. We waren er op een zaterdagavond en je verwacht dan uit te gaan met wat mensen.. Well, I didnt think so. Er is weinig te doen en ik vroeg me af waar het leven gebleven was die er eerder die middag wel hing.

We zijn de boot afgestapt en we zijn weer terug in Melbourne. De plannen waren bekend en er is ook vrij weinig van gewijzigd. Helaas zijn we er niet meer aan toegekomen om naar Rick en de familie te gaan. Wel hebben we nog een wijntje bij ze afgegeven van de wijngaard waar we gewerkt hebben. Zoals ook eerder verteld wilde we nog naar de Formule 1 – toch wel de reden dat we eerder terug zijn gegaan naar Melbourne.

En daar zitten we dan. Een heerlijk stukje biefstuk, een paar mooie salades, een goed glas wijn en ik mag niet vergeten dat er ook een goede whisky naast staat. Wanneer ik een stukje naar links kijk zie ik nog de natte sporen die Guido en ik in het binnenzwembad hebben achtergelaten. Tegenover me zit één van de rijkste Australiërs. Niet verkeerd, dacht ik zo?

Hier ben ik dan weer! Deze keer vanuit de auto, terwijl Sydney goed aan het doorrijden is. Dat moet ook wel aangezien ik over een uurtje mijn tweede voetbaltraining heb. Guido en Sjaakie puffen in hun tien minuten geleden nieuwe aangeschafte auto ergens achter ons aan. We zijn na een weekje roadtrippen terug op weg naar Launceston. Het was weer een week met prachtige, heerlijke, relaxte en vakantiegevoelgevende dingen erin, waar we weer op de vreemdste en mooiste situaties zijn gestuit.

Dag één in Tasmanië: we hebben de radio gehaald en we hebben een verblijf gevonden met de leukste en vooral liefste mensen uit Tasmania.
Dag twee in Tasmania: werk zoeken, nog zonder resultaat. We blijven bij dezelfde familie overnachten. Het is er erg gezellig.
Dag drie in Tasmania: familie heeft werk voor ons gevonden en we zijn uitgenodigd voor een buurtbarbecue, plus dat we vip-kaartjes krijgen voor een openlucht symfonie in Launceston.

We leven nog. We hebben moeten rennen, maar op een paar brandwonden na hebben we het overleeft… Eerlijk: we hebben amper wat van de bosbranden meegekregen. We lezen geen kranten, kijken geen televisie en ik hoorde het nieuws over de bosbranden pas voor het eerst van een andere backpacker drie dagen na de eerste vlam. Ondanks dat het de derde grootste bosbrand ooit is, leeft het in Melbourne amper.