En dat was het dan: hoofdstuk Perth staat op het punt om afgesloten te worden. Na een heerlijk begin in deze groene stad, een wat mindere middelperiode was het einde weer helemaal hip. We hebben wat Duitse gasten gevonden om met ons mee te reizen richting Broome en we zullen morgenochtend vertrekken.

Waar ik in Perth even in een klein dipje zat – geen werk, weinig gezellige mensen en het niet weg kunnen gaan in verband met de auto –, is dit de afgelopen anderhalve week helemaal verdwenen. Waarom? Wel werk, veel gezellige mensen en wetende dat we bijna weg kunnen. Nogal vrij logisch als ik het zo redeneer. Er is aardig wat gebeurd in de afgelopen drie weken, maar de gemiddelde dag zag eruit als: opstaan, strand/stad/hostel/park/bibliotheek, goed avondeten om weer te gaan stappen. 

In één van die avonden gingen we (we = het hele hostel, plus Sydney en ik) allen gekleed als superhelden. Ik heb al vaker het woord goon betrokken in mijn stukjes, dus we weten wat dit nu inhoudt. Bij elk superheldenavondje heb je ook een Goonman; ik had deze avond de eer om dit te zijn. En wat was ik hier mee opgeblazen, het zat overal in mijn lichaam. Sinds dien heb ik het ook niet meer kunnen aanraken. Syd was die avond de Wetsuitman, instead of Badman! Feesten die niet na te vertellen zijn.

Zo heb ik nog vele andere goede avonden gehad. Van de avonden waar je voor 10 dollar onbeperkt bier kan drinken tot de cocktails voor omgerekend 3 euro, en daarbij ook nog eens het belangrijkste middel: warme en leuke mensen om je heen. Perth heeft me erg gelukkig gemaakt met de avonden stappen.

Maar het heeft meer. Het zal nooit de historie van Sydney hebben, of de goede sfeer van Melbourne… Het heeft ook geen kern waar je kan zien dat het Perth is, maar het heeft wel een avondleven. Zeker wanneer je overdag lekker werkt en ’s avonds met een biertje de zonsondergang ziet en goed eten hebt, is deze stad niet verkeerd. De mensen zijn goed hier en er hangt een fijne sfeer. We leven nu hier in de winter en het is gemiddeld 23 graden… Wat wil je nog meer?

En dan zit dus opeens alles mee, zelfs hier en daar wat werk. Eerst moest ik een paar dagen werken voor een vrouw waar ik wat stenen moest verplaatsen, om vervolgens voor een verhuisbedrijf wat klusjes te doen. Dit laatste bedrijf bood mij ook werk aan voor de komende weken. Helaas hadden we al de afspraak om twee dagen later weg te gaan. Kon dit niet even een maand eerder gebeuren? In ieder geval erg jammer dat ik nu niet meer kon werken, erg jammer.

Nederlanders

The other day ontmoette Sydney en ik op straat een wat ouder Nederlands stel. Ik werd door de beste man aangesproken doordat ik mijn Ajaxshirt aan had (dit was overigens de dag na de beschamende afstraffing die PSV ons gaf). Hij is straatartiest en speelt saxofoon. Na een poosje praten kwam ook zijn vrouw erbij staan die ons niet veel later uitgenodigde voor een etentje bij hun thuis.

Hier zijn we afgelopen zondag geweest. Wow! Kroketten, frikadellen, kaassoufflés en een Russische ei salade met allemaal vissen erin (de exacte naam van dit gerecht ben ik vergeten). Ook kregen we er een koud Nederlands biertje bij. Erg lieve mensen, en helemaal niet moeilijk, hebben een huis in de middle of nowhere met enorm veel grond en ze genieten van het leven.

Sinds dertig jaar zijn weg uit Nederland en zoals ze zelf aangaven willen ze voor geen goud meer terug naar dit koude land. Tja, ik begrijp elke dag meer waarom… Ook hadden ze Nederlandse televisie, waar ik gewoon Studio Sport heb mogen zien. Het was wel weer even wennen, Mart Smeets horen tijdens een wielerwedstrijd en Feyenoord zien te verliezen (ach, het verliezen van Feyenoord zelf is niet wennen natuurlijk). Een topdag, en nogmaals; heerlijke, lieve, goede mensen. 

Westkust
Er staat ons een nieuw hoofdstuk te wachten, dit hoofdstuk heet de West Coast. Zoals gezegd gaan we weer met wat Duitse gasten op pad. Eerder zijn we trouwens gedumpt door wat Duitse dames… via een smsje! Na eerder een paar keer ontmoet te hebben hadden we besloten met hun te gaan, zij helemaal blij en het was een deal. Maar nee hoor, een dag voor ons eerste geplande vertrek (uiteindelijk konden we niet weg tot nu, dus dit is uiteindelijk beter any way) was het opeens gedaan voor hen. 

Ik sta bijna op het punt om in te storten, gelukkig is het fysiek. Gisteren ben ik na een wilde nacht om 7 uur ’s ochtends naar mijn huisje gegaan, terwijl ik al 24 uur wakker was. Niet veel later ging ik er weer uit om van wat mensen (tijdelijk) afscheid te nemen. Het begint voor mij tijd te worden om een bed te zoeken. Morgen staat een dag te wachten waar weer gaan reizen, waar we spannende dingen mee gaan maken, waar ik weer sterrenhemels ga zien die zo mooi zijn dat je je ogen er niet meer van kan afhouden, ik ga weer prachtige stranden zien, ik ga zoveel zien… Ik ga mijn laatste geld uitgeven om daarna echt keihard te moeten werken. 

Groeten uit het prachtige Perth, wat ik uiteindelijk erg ben gaan waarderen.

P.s. Mijn steun gaat uit naar al die mensen die examens hebben. Ik zie me daar een jaar geleden nog zitten, het voelt als gisteren. De tijd gaat te snel in ons o-zo-mooie leven.
P.p.s. We zijn alweer bijna op de helft van de lange reis die zo kort is. Ik baal ervan, ik wil niet meer naar huis. Heerlijk om familie en vrienden te zien, maar ik ben zo van dit land gaan houden. Een half jaar waar zoveel gebeurd is en ook weer zo weinig. Een half jaar wat belachelijk snel is gegaan, echt te snel. Waar ik mezelf zie groeien. Als ik nu kijk naar de tijd in Tasmania, of de roadtrip van Sydney tot Melbourne… ik voel me nu daar echt jonger. Het leven is zo mooi!