#15

Rijden tot de zon komt

11-4-2009
Great Ocean Road
David Hielkema

We zijn de boot afgestapt en we zijn weer terug in Melbourne. De plannen waren bekend en er is ook vrij weinig van gewijzigd.

Helaas zijn we er niet meer aan toegekomen om naar Rick en de familie te gaan. Wel hebben we nog een wijntje bij ze afgegeven van de wijngaard waar we gewerkt hebben. Zoals ook eerder verteld wilde we nog naar de Formule 1 – toch wel de reden dat we eerder terug zijn gegaan naar Melbourne.

Die dag was echt heerlijk. Vroeg aangekomen op het Grand Prix is er een lekker zonnetje, is het druk en hangt er een goed sfeertje. Bizar hoeveel mensen leven voor deze sport. Dat terzijde; beetje rondlopen, beetje kijken, beetje foto’s nemen en gaat u maar zo door!

Wanneer de race gaat beginnen zoeken we een goede spot op in de buurt van de start/finish en is het de oren dichthouden. Tering, wat gaan die dingen hard voorbij. Hard in de zin van snel als hard in de zin van geluid. De race zelf heb ik weinig van begrepen, is niet goed te doen wanneer je alleen maar auto’s voorbij ziet komen en de stand nergens ziet staan, maar het was gezellig. Samen met de smurfen (onze ‘hostelvrienden’ waren zo verkleed) hebben we een mooie race gezien.

The Who
Na de race was het tijd voor een ‘extraatje’, The Who trad op. Wanneer ik aan deze band denk, denk ik vooral aan Kees Schaper (moet je toch even vernoemen). Ik weet dat het toch wel zijn grote favoriet onder de bands is, en ik heb er na deze show veel begrip voor. Wat een show, wat een stem, wat een band. De perfecte afsluiting na een heerlijke dag. Niet verwacht dat ik ooit nog The Who live zou meemaken en dat ze zo goed zouden zijn. Ik herhaal het nog eens even: een heerlijke dag! 

Naast de race hebben we samen met Nicole, zij is eerder in de verhalen al voorgekomen, en haar nieuwe vrienden nog een football game bezocht. Foottie is toch wel de numero uno sport hier in Australië. Het hele stadion zat vol en de supporters zitten overal door elkaar. Doe dat maar eens na tijdens Ajax-Feyenoord. Geen rellen gezien, geen eens spreekkoren. Ik vind dat wanneer je in Aussie bent je toch minimaal één wedstrijd bezocht moet hebben. Ook weer afgevinkt dus!

Roadtrippin’ Australia
Eindelijk zijn Raphie en Mario er weer! Na elkaar twee maanden niet gezien te hebben is het gevoel van eerder na tien minuten weer helemaal terug. De relaxte sfeer is er nog, de goede gesprekken zijn niet verdwenen en ieder heeft een grote glimlach op zijn gezicht. Wanneer iemand in de groep een grap maakt, kan je elkaar lekker afzeiken zonder dat iemand boos wordt. Ja, ik heb die gasten toch wel gemist. Goede jongens en mooi dat we deze reis met ze kunnen maken.

Na nog wat kleine dingetjes gedaan te hebben in Melbourne gaat The Great Ocean Road eindelijk beginnen. Je verwacht van deze rit veel, het heeft niet voor niets de prachtige naam. Tijdens deze reis heb ikzelf veel nagedacht over ‘het leven’ (poeh, poeh; het leven is inderdaad een groot begrip).

Raphie en Mario gaan bijna naar huis, waardoor het logisch is dat dit zo af en toe het gespreksonderwerp is. Naar huis.. of sowieso; thuis. Maar ook over de toekomst, over mijn reis en over al die andere ‘dingen’ die het leven te bieden heeft. Wanneer ik dit teruglees, of wanneer jullie dit lezen, lijkt het alsof ik in een grote ‘rehab’ zat. Gelukkig is het helemaal niet negatief. Het is goed.

Raphie was eerder deze roadtrip op het idee gekomen om elke dag iemand anders een verassing te laten kopen voor na het eten. Je mocht zelf invullen wat en hoeveel je er voor wil uitgeven. Van chocola tot franse kaasjes met toast, een geniaal idee van de Duitser. Na een tijdje is het ook een strijd geworden wie het beste idee heeft. Wanneer we dit nog een jaar gedaan zouden hebben, zouden we eindigen met champagne en kaviaar. Elke avond was het ons weer verheugen op dit toetje… Moet ik toch even gemeld hebben.

Zes big units
The Road itself kan ik niet extreem speciaal noemen. Sommige mensen, met name Aziaten die ik gesproken heb, betitelen dit als het mooiste stukje Australië, ik kan het niet beamen. Het is mooi en er zijn hier en daar dingen die mijn hart ook sneller doen laten kloppen, maar het heeft niet een speciale extreme waarde voor mij. Waar ik het meest van genoten heb waren de koala’s. Dit Australische beestje is ‘by far’ mijn favoriete dier hier. Wij zijn een koala tegengekomen die een hele show weggaf, waar we hem zelfs mochten aaien. En reken maar dat je dat wilt, het zijn echte knuffeldieren. Ahhhh.. De road is wel een must-do wanneer je in OZ bent. Afgevinkt en op weg naar Adelaide!

Nog steeds erg gezellig als groep zijnde gaan we op weg naar één van de vijf grote steden in Australië. Zaterdag aangekomen lijkt het me logisch wat we gaan doen. Stappeeeeen! Ergens rond middernacht, voordat we één club zijn binnen geweest, loopt Sydney een bloedlip op en Mario, Raphie en ik een pijnlijke kaak. How come?

Zes big units (echt grote gasten) denken dat ze de baas zijn in hun stad (aan hun postuur te zien en de reacties om ons heen denk ik ook wel dat ze dat zijn) en moeten ons dat duidelijk maken. Eén loopt per ongeluk met zijn rug tegen mij op en ik val, ik zag hem ook niet aankomen. Ik sta op en begin wat te roepen, vaag iets met; what the fuck. Voordat ik weet moet ik twee klappen ontwijken om er één goed op mijn kaak te krijgen. Naast me liggen Syd, Mario en Raphie ook op de grond.

Politie komt aanrennen, maar rent door naar een ander gevecht. Hmmmm… Die gasten zijn ook al weg en achteraf viel het allemaal wel mee. We hebben vooral de dag erop gelachen om Sydney zijn lip. Bijzonder trouwens, eerder die avond hebben we een gesprek gehad over voornamelijk twee dingen: gevechten en op deze leeftijd een kind krijgen. Tien minuten na de paar klappen komen we een 19-jarig meisje tegen die gaat trouwen en net een kind heeft gekregen. Toeval bestaat niet? Het nachtleven is hier zeker aanwezig, maar wij hebben niet meer meegekregen dan het buiten staan en met andere dronken mensen praten.

Nullarbor Plain
In de buurt van Adelaide hebben we ook nog een Duits dorpje bezocht, naam ik ben ik weer vergeten (namen en ik is een drama, om gek van te worden soms). Natuurlijk hier Duits bier gekocht (voor veel te veel geld) en we hebben de laatste dagen samen gespendeerd. Dit zou namelijk onze eindbestemming als groep zijn, aangezien de Duitse heren in een krap tijdschema zitten en nog het één en ander willen doen.

Raphael en Mario hebben een auto gehuurd om richting Uluru (het symbool van Australië, hier kom ik over zo’n 3/4 maanden nog op terug) te gaan. Ons plan is om richting Perth te gaan. We hebben afscheid van elkaar genomen op de kruising tussen de afslag Uluru en Perth. Ik houd er niet zo van, dat gedag zeggen. Gelukkig ook maar, het geeft alleen maar aan dat we een goede, mooie tijd samen hebben gehad. Dat is ook zeker zo. Ik ben ervan overtuigd dat ik deze heren in mijn verdere leven nog blijf spreken. Ik heb zeker met Raphie een speciale, mooie band opgebouwd.

We, Syd en ik, hebben niemand gevonden om met ons mee te rijden richting Perth. Ook niet echt gezocht. Los daarvan is het goedkoper om met het vliegtuig vanuit Adelaide naar Perth te gaan dan met de auto. Tja, waar kies je dan voor? Drie dagen niks doen of binnen een paar uur aan de andere kant zijn. Deze weg, de Nullarborweg (of Nullarbor Plain), is de langste weg in Aussie waar helemaal niks (en met niks bedoel ik ook echt niks) is. Zo’n 3000 km. Een goede test voor onze o-zo-lieve-goede-schattige-poetiekoetie-auto om te kijken of die het echt waard is. Met genoeg water in de achterbak en een geoliede motor zijn we weer op weg naar fulltime-zon (in West-Australië is het nu hartje zomer)!

Even voel ik me weer als een negen jarig kind zo in de auto, niks doen, vervelen en uren lang rijden. Bij het tankstation een ijsje of een lolly kopen, net zoals de vakanties lang geleden. Buiten is het warm en ik ben aan de beurt om te rijden. De volgende twee uur zal er niet meer dan niks om ons heen zijn. Gelukkig hebben we muziek en heb ik genoeg snoep en cola naast me liggen. Op weg naar het beloofde land, land… op weg naar Perth!

En daar zijn we nog steeds mee bezig, alleen zijn we nu weer in de bewoonde wereld. We hebben zo’n 3000 kilometer full time achter de rug en we zijn aanbeland in Albany! Vanaf nu lekker via de kust onze weg zoeken naar Perth. Er is genoeg te doen tussen hier en Perth (denk aan de beste surfstranden in OZ, de grootste bomen van de Wereld), dus voorlopig zijn we daar nog wel even zoet mee. Wanneer we in Perth zijn zien we wel weer wat gaan doen. Werken is een optie… Ik ben in ieder geval blij dat we aan de andere kant van Australië zijn en de auto zich nog steeds goed gedraagt.

Ojaaaa! De krant, zowaar de Nederlandse krant. We hebben er weer ingestaan, deze keer dankzij mijn vriendin Desiree Wiemer. Een erg leuk artikel en dank je wel! Voor de nieuwsgierige, klik op de afbeelding om het artikel te lezen. Moet het toch even gemeld hebben!

Dank jullie voor het lezen weer!

p.s. Los van het feit dat ik veeeeeel niet verteld heb (The Lion King gekeken: jeugdsentiment!, of dat ik een boete van 700 dollar gekregen heb (ik reed iets te hard, maar no worries; betalen is als buitenlander niet nodig) of het zien van meer prachtige dingen die ik allemaal voor onze terugkomst houd), zijn er veel filmpjes van Formule 1, The Who, koala’s en ga zo maar door. Geen tijd om deze online te zetten, maar we hebben ze dus wel!